Strona:Gabriela Zapolska - Staśka.djvu/86

uzyskania najniewinniejszej pieszczoty i otwartszego słowa.
 Zniecierpliwiony próbuje ją oddalić.
 — Może Wańdziunia trochę pobiega!...
 Lecz Wańdziunia czepia się rąk starszej i nie patrzy nawet w stronę swego „przyszłego szwagra“.
 Lecz co ją teraz zastanawia, to milczenie Jadzi.
 Dawniej odpowiedziałaby: — „Nie! Niech zostanie z nami“! Teraz milczy, rumieni się, otwiera usta, ale milczy.
 W kilka dni później zdziwienie Wańdzi rośnie.
 Sama Jadzia wyrokuje z pewną nieśmiałością w głosie:
 — Może Wańdziunia trochę pobiega!...
 I ręka Jadzi prawie popycha w kierunku alei młodszą siostrę.
 Wańdzia, posłuszna, czując się odepchniętą, idzie kilka kroków naprzód. Nie biegnie wszakże, lecz idzie powoli, patrząc bokiem na Siennickiego.
 Nagle staje i odwraca się.
 Widzi, iż Siennicki zbliża się ku Jadzi z wyciągniętą ręką.
 Jednym skokiem jest już między nim a siostrą i czepia się jej ramienia.
 Serduszko jej na chwilę bić przestało. Czego