Strona:Gabriela Zapolska - Staśka.djvu/88

nicą, a on zdaje się słuchać słów swej przyszłej z głębokim zachwytem.
 Wkrótce, gdyby Wańdzia była bystrzejszą obserwatorką i zamiast miękkiego serduszka posiadała więcej sprytu, dostrzegłaby, że obecność jej nie tylko jest zbyteczna, lecz niepożądana, nawet przez Jadzię, a może przez Jadzię głównie.
 Lecz „siostrzyczka“ zanadto gorliwie pragnie wypełnić misję „pilnowania“ starszej, składa więc owe wycieczki na karb przypadku i goni parę narzeczonych po pokojach, altankach, alejach.
 Jednego popołudnia zaprzepaścili się tak, że Wańdzia w żaden sposób ich znaleźć nie mogła.
 Biegnąc wzdłuż galerji, spotkała matkę, idącą do spiżarni.
 — Gdzie Jadzia i pan Siennicki? — spytała matka surowo.
 Wańdzia zakłopotana zaczęła wyłamywać sobie palce u czerwonych, jak raki, rączek.
 — Nie wiem, proszę mamy! — bełkocze, — połykając zgłoski.
 Mama brwi marszczy i kluczykami dzwoni.
 — Prosiłam Wańdzię, ażeby Wańdzia ciągle była z nimi!... — mówi rozgniewana — Wańdzia mnie nie słucha... Wańdzia się robi nieposłuszna... Proszę iść zaraz odszukać Jadzię