Strona:Gabriela Zapolska - Staśka.djvu/91

 Nagle ogląda się, pragnie wstać, składa parasolkę.
 — Chodźmy!
 Lecz on zatrzymuje ją błagalnie.
 — Och! nie, jeszcze chwileczkę... tak rzadko się nam udaje być samym, bez argusowych ślepek panny Wandy...
 Śmieją się oboje.
 — Rzeczywiście, — mówi Jadzia — Wańdzia staje się nieznośna.
 Wańdzia słyszy te słowa, blednie, usta jej drżą.
 Nieznośna?... Ona?... I to Jadzia o niej tak mówi!... Jadzia, której ona wśród cierni, ostów i pokrzyw szuka od dwóch godzin! Jadzia, na której ratunek śpieszy z takiem poświęceniem!...
 Gorycz przepełniająca jej serce zaczyna się przelewać przez brzegi, łzy ją dławią...
 Nagle budzi się w niej poczucie godności i chęć quand même spełnienia obowiązku.
 Ruchem kociaka dopada do przerażonej Jadzi i uczepiwszy się jej sukni nerwowo zaciśniętemu palcami, mówi:
 — Proszę na podwieczorek!...
 I z pod brwi zmarszczonych, nagle postarzała, ugodzona w samo serce, patrzy chmurnie w ziemię.
 — Mama kazała, żebym państwa przypro-