Strona:Gabriela Zapolska - Złoty ptaszek.djvu/6

 Należało się ratować czemprędzej. Czuł, że wobec tej kobiety zdołałby zapomnieć o wszystkiem. On, syn ludu, który własną pracą zdobył karyerę, on, człowiek trzeźwy, praktyczny, surowo swe obowiązki pojmujący.
 Najwyższy czas, by ratować ją i siebie.
 Zbliżył się do niej i usiadł opodal w fotelu.
 — Pojadę do Włoch? — spytała z anielskim uśmiechem.
 — Pojedziesz pani — rzekł łagodnie lecz i stanowczo. — Pojedziesz pani, bo to jest dla zdrowia konieczne... konieczne...
 — Dobrze, pojadę — odparła po chwili — ale ja tam umrę doktorze.
 — Dzieciństwo! Tam właśnie przyjdziesz pani do zdrowia. Mentona cudna jest...
 — Umrę w tej Mentonie...
 — Ależ dzieciństwo skończone! Ciekaw jestem, dlaczegoby pani tam umrzeć miała? Tam, gdzie tysiące ludzi odzyskuje zdrowie i życia...
 — A jednakże czuję doktorze, że umrę tam — powtarzała z jakimś smutnym dziecinnym uporem.
 Doktór zerwał się oburzony.
 — A więc cóż pani chcesz?! — zawołał podniesionym głosem. — Czy mam poświęcić dla pani obowiązki moje, rodzinę? Mam podeptać honor i stać się podłym człowiekiem? Szaleństwo!
 Przerażona podniosła się z otomany i chwiejnym krokiem zbliżyła się do niego. Rączki złożyła błagalnie i podniosła na niego cudowne spojrzenie przerażeniem rozszerzonych źrenic.
 — Zrobię, co zechcesz, tylko się nie gniewaj na mnie... nie krzycz... ja się boję pana... doprawdy, boję się... nikt tak nigdy nie krzyczał na mnie.
 Usta jej drżały, jak u dziecka, krzywiły się do płaczu.
 Zamiast odpowiedzi padł przed nią na kolana i począł całować i tulić jej ręce.
 — Biedactwo moje! Biedna ty moja ptaszyno złota! Daruj mi! daruj!
 Ale ona chwiać się zaczęła.
 Zerwał się szybko i porwawszy na ręce, złożył na otomanie. Kilka środków, umiejętnie zastosowanych przyprowadziło ją do przytomności, lecz czuła się zmęczona.