Strona:Gabriela Zapolska - Zapomniał drogi.djvu/7

 — Ta zdaje się pęknięta.
 — To pewnie zeszłego roku — mówi Jan — taki deszcz padał — mówiłem ci osłoń choć papierem.
 Iwanicki przerywa im rozmowę.
 — Co wy trzymacie w rękach?
 Odwracają się szybko. Kobieta pierwsza przychodzi do słowa.
 — Proszę wielmożnego Pana, to przecież lampki.
 — Na co?
 — Jakto? dla umarłych.
 — Umarł wam kto?
 — Ho! ho!.... tyle ludzi. Prawie wszyscy.
 Iwanicki nie patrzy już prawie na nich.
 — Janie! anglez — aksamitną kamizelkę.
 Jan rzuca się ku drzwiom.
 — Pan wielmożny wychodzi?
 — Tak. Wrócę późno. Zresztą niewiem. Czekaj na mnie. Albo nie.... mam klucz....
 Jan przybiera jeszcze pokorniejszą minę.
 — Proszę łaski pana doktora, ja mam prośbę.
 — No?
 — A to — czy ja nie mógłbym wyjść na jaką godzinkę.
 — Teraz? wieczorem? Jan zwaryował. Zresztą to nie niedziela. A potem, gdzie Jan chce iść.
 — Proszę łaski Pana doktora....
 Janowa, która zbierała lampki do koszyka — kończy.
 — Na cmentarz.
 — ?
 — Bo to Zaduszki.
 — A!... tak!... Zaduszki. Ale tu kto może dzwonić.
 — Jest tabliczka — wtrąca nieśmiało Jan — a potem... proszę łaski Pana, to taki dzień....
 Iwanicki ramionami rusza.
 — Jaki znowu dzień?
 — No.... niby... tych, co spoczywają.
 — No to niech spoczywają. Bóg z nimi. Czego tam łazić? Ani zdrowo, ani czasu niema.