Strona:Gabriela Zapolska - Znak zapytania.djvu/12

 Była tak przeźroczysto chudą niemal, jak iluzja, otaczająca jej ramiona.
 — Patrz m’amour — szczebiotała hrabianka Elzia do swej przyjaciółki Mizi, — jak „znak zapytania“ dziś przystroił się w bratki.
 — Wyraźnie chce powiedzieć a ces messieurs... pensez á moi!.
 — Oh, to się na nic nie zda; będzie to, co zawsze; Stenia już niema, aby nas zabawił. C’est dommage!
 I ładniuchna hrabianeczka, wyjąwszy z kieszonki maluchne zwierciadełko, przeglądać się w niem zaczęła.
 — Czy nie będzie niedyskrecją zapytać — zwróciłem się do Elzi, — kogo panie nazywacie „znakiem zapytania?“
 Panienki spojrzały po sobie.
 — Decidement!... pan spadasz z nieba! — odparła Mizia.
 — Nie dziwcie się piękne panie; je viens d’arriver... nie jestem wtajemniczony w wasze miluchne tajemnice.
 — Och! To nie tajemnica, tout le monde le sait, że Władzia się nazywa „znakiem zapytania“ — odpowiedziała wreszcie Elzia, powstając szybko z krzesełka.
 — Ależ... — zacząłem, lecz nie dokończyłem zdania. Obie panienki pofrunęły na śro-