Strona:Gabriela Zapolska - Znak zapytania.djvu/26

 Ktoś potrącił przyjacielsko moje ramię.
 Był to Leon.
 Ujął mię pod rękę i wprowadził do drugiego pokoju, stanowiącego zarazem tak zwany „mały salon“ pani domu.
 Mnóstwo chińszczyzny i laki przepełniało tę bonbonierkę, obciągniętą całą chińską materją w dziwaczne zygzaki.
 Komicznie powykrzywiani Chińczycy siedzieli na małych etażerkach z powagą członków krajowego wydziału podczas wakacyj.
 — Cóż? Tańczyłeś ze „znakiem zapytania“ — przemówił Leon, potrącając jednego z Chińczyków i przymuszając go tem samem do kiwania głową — ładnie tańczy... ucho ma nadzwyczajne.
 — Tańczy źle, ale to mnie nie dziwi bynajmniej — odparłem; — tak mało kobiet tańczy dobrze, a szczególniej walca.
 Leon spojrzał na mnie ironicznie.
 — Bronisz jej? — zawołał — czyś się czasem nie rozamuraszował w hrabiance Skierce?
 Uśmiechnąłem się mimowoli.
 — Cóż za myśl! Wiesz przeciesz, że jestem już prawie po słowie... Tylko ta dziewczyna wydała mi się bardzo smutną i nieszczęśliwą. Zresztą, jest tak opuszczoną i prawie ignorowaną w całem towarzystwie...