Zamknąłem powieki snem leniwiącym zdjęte.
„Patrz!“
Otworzyłem je i znowu zamknąłem. Widok boski utonął w falach niepamięci.
| — |
— |
— |
— |
— |
— |
— |
— |
— |
— |
— |
— |
— |
— |
—
|
| — |
— |
— |
— |
— |
— |
— |
— |
— |
— |
— |
— |
— |
— |
—
|
A dlaczego jednego dnia sierpniowego w Atenach bieg mój nie dość był chyży i nie zdążyłem dojść do Akropolis, zanim słońce zapadło w olśniewających blaskach swojego zachodu?
| — |
— |
— |
— |
— |
— |
— |
— |
— |
— |
— |
— |
— |
— |
—
|
| — |
— |
— |
— |
— |
— |
— |
— |
— |
— |
— |
— |
— |
— |
—
|
A dlaczego w dzień jeden w pobliżu Teb stubramych pod wielkiemi akacyami nie zdjąłem obuwia, aby bosemi nogami iść po kobiercu żółtym kwiatów spadłych — a powrócić mi się zachciało na pokład statku nużącego?
| — |
— |
— |
— |
— |
— |
— |
— |
— |
— |
— |
— |
— |
— |
—
|
| — |
— |
— |
— |
— |
— |
— |
— |
— |
— |
— |
— |
— |
— |
—
|
„Patrz! Patrz!“
Kto wie, jak piękna jest noc tam w Walonie okrwawionej pomiędzy barakami, pomiędzy namiotami!
I kto wie, jak jasno świecą upiorowo białe skały w Campolongo[1] śród mgieł wstających z doliny Astico!
Kto wie, jak piętrzą się teraz olbrzymie mury Cyklopowe i wieże ze skał w Bosco Argo tam obok tej bateryi, w której raz pod wieczór widziałem między dwoma gorącemi od strzałów działami przebiegającego sarniuka.
„Patrz też! Patrz!“
Całą noc spędzę na wyliczaniu moich żalów i tęsknot.
- ↑ W dawnej Gradysce.
