Strona:Gabrjela Zapolska-Antysemitnik.pdf/103

policzkiem o kolano Irmy, z rękami opuszczonemi ku ziemi, siedział tak jak mały, biedny dzieciak, zmęczony i senny.
 I prawie niezrozumiałym szeptem odparł.
 — Ja? Wcale ich nie nienawidzę... skąd ci to przyszło?
 — A... bo pan zawsze takie rzeczy na nich wypisuje!
 On pokiwał smutnie głową.
 — Piszę... bo muszę! — odrzekł prawie pokornie — widzisz, za to mi płacą...
 — A!...
 Kobieta zastanowiła się chwilę.
 — A im kto płaci za to, że tak na żydów wymyślać każą?
 — Im? Komu?
 — No, redaktorowi... czy tam wydawcy...
 — Im — nikt...
 Irma podniosła brwi zdziwiona.
 — To oni tak z siebie? E... ja w to nie wierzę!
 — Oni w tem mają jakiś... geszeft!
 Ostatni wyraz wymówiła gardłowo, z akcentem żydowskim i nagle jakby się opamiętała, dorzuciła szybko:
 — Jakiś swój... interes!
 Szatkiewicz nie chciał, czy nie mógł oponować.