Strona:Gabrjela Zapolska-Antysemitnik.pdf/106

 — Bo tu u pana bardzo... (zawahała się) nieporządnie.
 — Zobaczy pan, jak ja się zakrzątnę, to zaraz będzie inaczej wyglądało.
 On głową kiwnął potakująco.
 — Jak chcesz... choć co mi po niepotrzebnym porządku... Ja tu prawie nigdy nie jestem.
 — Ale w nocy, przecie pan tu śpi!
 — W nocy ciemno — nic nie widać.
 — Nie szkodzi — rano się widno robi. To przecie nieprzyjemnie tak się w brudzie obudzić.
 Pomyślała chwilkę, potem dodała.
 — Tu inaczej by wszystko wyglądało, żeby były firanki i dywanik na podłodze... tak jak u mnie...
 Szatkiewicz machnął ręką.
 — Po co?
 — Tak... zawsze, eleganciej. A nawet pan nie potrzebuje od razu płacić. Ja panu dam taką.... takiego kogoś, co panu to wszystko da na raty — a nawet, gdyby pan chciał, to i... pieniędzy.
 Szatkiewicz podniósł głowę.
 Pieniędzy? A więc jest punkt wyjścia, może dostać te czterdzieści guldenów, których tak bardzo potrzebuje.
 Lecz Irma dodaje pospiesznie.
 — Tylko — ja nie wiem, czy pan zechce z tą... osobą wejść w interes.