Strona:Gabrjela Zapolska-Antysemitnik.pdf/114

odemnie biedniejsi i to, co mam, wydaje mi się jeszcze dużo — a potem i dla drugich chciałabym coś dobrego zrobić... A panu się tak nie wydaje?
 Szatkiewicz mruknął coś niewyraźnie zamiast odpowiedzi.
 Irma zaczęła się śmiać cichutko.
 — Jaka ja głupia jestem... — zawołała — przecie Pan sam w gazetach pisze, to już na Panu to nie robi takiego wrażenia. Wiesz pan co...
 — Co?
 — To musi być trudno być literatem. I — niebezpiecznie...
 — Dlaczego?
 — No.. bo to przecież Panów biją!
 — Mnie jeszcze nikt nie uderzył...
 — Jabym się bała...
 Szatkiewicz nadął się jak indyk.
 — Głupia jesteś, najlepiej nie gadaj o tem, czego nie rozumiesz.
 Irma spokorniała nagle.
 — Dobrze, proszę pana.
 Mijali właśnie dom, w którym mieściła się redakcya Kurjera.
 Ciemno było.
 Widocznie żmija, wypuściwszy ostatnie krople jadu, zasnęła zmęczona.
 Niemniej jednak dokoła tej kuźni paszkwilów