Strona:Gabrjela Zapolska-Antysemitnik.pdf/37

 — Co pan sobie pomyślał? — spytała z niezwykłą u niej gwałtownością.
 — Nic...
 — Nic! Ja muszę, ja chcę wiedzieć całą prawdę... Pan pewnie myśli, że ktoś ze mną mieszka, ktoś, co ma do mnie prawa...
 A widząc, że Szatkiewicz nie odpowiada, dodała prawie ze łzami:
 — Niech pan powie, czy pan tak brzydko o mnie myśli?
 — Może...
 — To pan źle myśli, bo tak wcale nie jest... Ja mieszkam wprawdzie nie sama... ale z rodziną...
 Szatkiewicz ironicznie zmrużył oko.
 — Gdyby tak było, dlaczegobyś mnie przyjąć nie chciała...
 — Bo...
 Zacięła usta w uporze niewytłómaczonym, wargi jej drżały, ręce kurczyły się koło rączki parasola i w fałdach sukni.
 On udawał znów, że odchodzi.
 — Żegnam panią!...
 Kobieta szybko podniosła na niego wielkie, smutne źrenice.
 — To ja pana już nie zobaczę?
 — A no — sama pani tego nie chcesz...