Strona:Gabrjela Zapolska-Antysemitnik.pdf/41

 Lecz aspirantka do sceny nie zdawała się wierzyć w skuteczność podobnego systemu.
 — Proszę pana, oni mnie jeszcze więcej z nienawidzą — zacząła wreszcie — i wtedy już mnie za nic nie przyjmą.
 Binder wzruszył ramionami:
 — Pani jesteś jeszcze bardzo naiwna. Pani nie wiesz, że nękaniem można zrobić wszystko. My panią wzniesiemy na pierwszorzędne stanowisko.
 — Kiedy już zajęte...
 — My je opróżnimy. Panno Trianon, niech pani będzie spokojna — nie upłynie miesiąc, a pani będziesz pierwszą bohaterką naszej sceny.
 I zwróciwszy się ku Szatkiewiczowi, zawołał:
 — Panie Szatkiewicz! Proszę tu na słówko.
 Szatkiewicz zbliżył się bez pośpiechu.
 Nie lubił owej panny Trianon, przychodzącej często do redakcyi i pragnącej protekcjami wcisnąć się do teatru. Przytem ona traktowała go zwykle z góry i to mu sprawiało dotkliwą przykrość.
 Binder jednak pociągnął go za klapę od kurtki i wsunął się razem z nim we framugę okna.
 — Co dziś grają w teatrze?
 — Powtarzają sobotnią premierę.
 — Trzeba sprawić porządne lanie.
 — Recenzja już była po przedstawieniu.