Strona:Gabrjela Zapolska-Antysemitnik.pdf/45

sennemi, z wargami obwisłemi, jak u zaspanego Hotentota...
 Nagle poza plecami swemi posłyszał półgłośną rozmowę. Był to kronikarz, który przyszedł z miasta z paczką jałowych nowin i brukowych plotek. Stał przed Binderem i zdawał mu relację ochrypłym głosem. Lecz Binder wzruszał ramionami. To wszystko było na nic, bez nerwu, bez senzacji, bez skandalu, a zresztą dzienniki wieczorne taką jałowiznę wezmą dla siebie. Lecz do mówiących podszedł teraz mały, rudy jegomość, ze śpiczastą, koźlą bródką.
 Szatkiewicz posłyszał jego głos syczący i dziwny.
 — Wiecie, strejk skończony.
 Kronikarz rzucił się jak oparzony:
 — Nieprawda... kiedy?
 — Przed chwilą. Strony doszły już do porozumienia. Trzeba artykuł o zgubnych skutkach strejku cofnąć. Strejkowicze uzyskali to, co pragnęli. Nasz artykuł nie będzie miał sensu.
 Lecz Binder rozkazującym ruchem rękę wyciągnął:
 — Daj mi pan manuskrypt, ja go przerobię!...
 Rudy jegomość zaczął się śmiał drwiąco:
 — Niby z fraka — czamarę. Jakże?
 — To już nie pana rzecz, a moja. Z pana nigdy nie będzie porządny dziennikarz. Pan nie umiesz skorzystać z okazji i kołdrę na swoją stronę prze-