Strona:Gabrjela Zapolska-Antysemitnik.pdf/58

 Zbudziło go lekkie skrzypnięcie drwi — otworzył oczy, nie poruszając się. Irma stała u wpół przymkniętych drzwi i rozmawiała z kimś znajdującym się poza progiem.
 — Zaraz wyjdzie! — dobiegło do uszu Szatkiewicza.
 Jakiś szept niewyraźny — potem znów odpowiedź Irmy:
 — Niech mama idzie... już ja go obudzę!
 Szatkiewicz całą siłą woli poruszył się i starał powstać z kanapy. Irma, usłyszawszy szelest, gwałtownie drzwi zamknęła i zbliżyła się do niego. Była trochę blada, znużona i miała oczy lekko zaczerwienione.
 Uśmiechała się jednak z wielką dobrocią i pobłażliwością, widząc, jak ciężko było Szatkiewiczowi rozbudzić się zupełnie.
 On — wstał, gładził włosy, przecierał oczy i bełkotał cały w gorączce:
 — Zasnąłem... to dziwne... śpię dziś cały dzień... musi być późno... muszę iść do siebie...
 Lecz ona starała się być gościnną:
 — Może pan jeszcze chwilkę zostanie...
 Szatkiewicz jednak odmawiał, mimo iż rozpaczliwe uczucie smutku ścisnęło mu serce na wspomnienie swej nieogrzanej i nieopłaconej nory w oficynie hotelowej.