Strona:Gabrjela Zapolska-Antysemitnik.pdf/60

 I ona miała oczy pokryte jakby mgłą, usta rozchylone, spieczone.
 Szatkiewicz obejrzał się raz jeszcze dokoła.
 — Zostałbym dłużej! — wyrzekł wreszcie z pewną prośbą w głosie.
 Lecz ona, posuwając go ku drzwiom, mówiła znów jedno zdanie:
 — Już późno!...
 Otworzyła drzwi.
 W sieni paliła się mała lampka naftowa, postawiona na pace od drzewa.
 W chwili gdy Irma dzwi otwierała, ktoś z pod tych drzwi umknął i wpadł do wpół przymkniętych drzwi sąsiednich.
 Szatkiewicz posłyszał tylko charakterystyczne suwanie nogami, coś, jakby kłapanie za dużemi pantoflami i dojrzał małą, zgarbioną postać kobiety.
 Wyszedł do sieni, lecz koło paki potknął się o coś małego, miękkiego, co mu z pod nóg ustąpiło, jakby nadeptana glina.
 Pochylił się.
 W słabem świetle lampy dostrzegł małego chłopczyka, w różowym fartuszku, około trzech lat mieć mogącego.
 Odrazu uderzyła Szatkiewicza gorąco ruda barwa włosów dziecka. Włosy te były silnie ostrzyżone przy samej skórze, która świetlaną białością prze-