Strona:Gabrjela Zapolska-Antysemitnik.pdf/61

bijała wśród tej niemal purpurowej szczeciny. Z góry patrząc na malca, widziało się tylko rudo­‑złotą kulę jego głowiny i duże, fatalnie odstające uszy.
 Z pod sukienki wysuwały się nożyny w pająk zgięte, wykrzywione angielską chorobą. Dziecko było brudne i zasmarowane, jakkolwiek ubranie było na niem całe i ciepłe.
 Okryte długą, szarą, włóczkową chustką, stało przylepione do paki maleńkie, biedne, ciche, skrzywione i senne.
 Szatkiewicz z ciekawością, której sobie wytłómaczyć nie umiał, spojrzał na to dziecko.
 Wydało mu się bardzo brzydkie i okropnie żydowskie.
 Wskazał więc nań końcem parasola, tak, jak się wskazuje na sparszałe kocie, siedzące nad brzegiem kanałowej kraty — i spytał:
 — Czyjże to bachor?
 Po twarzy Irmy przemknęło coś na kształt wachania.
 — Nie wiem... — wyrzekła wreszcie — to pewnie sąsiadów!...
 Szatkiewicz schodził już po schodach na dół.
 — To żydzi mieszkają obok ciebie? — zapytał. I nie czekając na jej odpowiedź, dodał:
 — Powinnaś się stąd wyprowadzić, bo to niemiłe takie sąsiędztwo!