Strona:Gabrjela Zapolska-I Sfinks przemówi.djvu/308

 W „Warjacjach“ Procha pani Onyszkiewiczowa złożyła dowód wyrobionej już koloratury, a zwłaszcza niezmiernie trudne staccata wykonywane były czysto i z wielką pewnością. Pani Onyszkiewiczowa ma wielką przed sobą przyszłość i powinna pracować serjo nad wydoskonaleniem swego niepospolitego materjału głosowego. Będzie z niej w przyszłości jedna z głośniejszych światowych śpiewaczek. Orkiestra teatralna miała wczoraj także chwile popisu. Pan Spettrino, powitany brawem, wiódł swoją armię jak dzielny wódz i zyskał gorące brawa, któremi słusznie dzielił się z wykonawcami. A teraz część dramatyczna. Stanowiły ją dwie aktówki z repertuaru francuskiego, z repertuaru bardzo ogranego i starego. „Filiżankę herbaty“, ową graną do przesytu i niemożliwości komedję, pozwoliła nam przełknąć niezwykła uroda i czar panny br. Jok., która nadto posiada pewne zdolności sceniczne. Z początku nieśmiała i trochę skrępowana, ożywiła się, a nawet życia tego udzieliła swoim partnerom, tak, że przy zakończeniu bawiono się szczerze w audytorjum. Drugą sztuczką była „Miłość sztuki“, mały teren dla popisu elegancji i szyku trojga artystów. I tu br. Jok. wiodła prym a talencik jej wystąpił z większą plastycznością w roli Marietty, niż w roli baronowej. Ubrana w klasyczny strój pokojówki francuskiej, miała dużo dowcipu w grze i bardzo szczęśliwe momenta.
 Panna Pyz... grała rolę hrabiny z dużym zasobem szczerości, a śliczną jej aparycję podnosił strój wytworny i pełen smaku. Obu tym paniom towarzyszył w grze p. Jar..., który zadziwiał wszystkich desinwolturą, z jaką się zachowywał na scenie. — Panie przy końcu przedstawienia obstawione literalnie klombem kwiatów, taką moc bukietów, koszów i wieńców otrzymały w darze za swój trud i dobre chęci. Obie były tak piękne, że wśród tych kwiatów zdawały się być najpiękniejszymi kwiatami. Obraz z żywych osób zakończył przedstawienie.
 A teraz — parę słów, co do wyboru repertuaru. Dlaczego teatry amatorskie, urządzane przez inteligencję, obracają