Strona:Gabrjela Zapolska-Kaśka-Karjatyda.djvu/009

ona sama, i drgał długo wśród fal powietrznych, przeciągając się bez końca.
 Stojąca przy drzwiach dziewczyna podniosła głowę.
 — Nazywam się Kaśka Olejarek — odpowiedziała lękliwie, a głowa jej opadła natychmiast na piersi.
 — Masz rodziców? — ciągnęła dalej indagację pani domu.
 Po twarzy Kaśki przemknęło coś nakształt smutku... Nie odpowiedziała wcale.
 Woźny z kantoru, mały, niepokaźny człowiek, ubrany w szary surdut beżowy, uznał za stosowne wmięszać się do rozmowy.
 — To jest sierota, proszę wielmożnej pani... Nie ma nikogo... Niedawno przyszła do miasta... Była tylko w jednym obowiązku u państwa Lewi...
 — U żydów! — przerwała pani, a usta jej wykrzywiły się z pogardą.
 Nastała chwila milczenia. Woźny umilkł, przygnieciony antysemickiem usposobieniem pani, a Kaśka nie dodała nic na swoje usprawiedliwienie, tylko jeszcze więcej pochyliła głowę.
 W umyśle jej przesuwało się tysiące przykrych myśli. Odprawiona wczoraj nagle, prawie bez powodu, od Pinkusa Lewi, znalazła się na bruku; mając zaledwie dwa złote w kieszeni. Nocleg znalazła u swej przyjaciółki, Rózi, posługującej w mleczarni, ale nadużywać gościnności tej nie mogła.
 Rózia żyła „na wiarę“ z czeladnikiem krawieckim. Para ta miała tylko jedną izdebkę, a obecność mężczyzny żenowała Kaśkę. Budziły się w niej nieokreślone pragnienia, a dziwny przestrach ściskał jej serce... Nie! ona tam stanowczo więcej nocować nie mogła. Cóż pocznie, jeśli ta pani nie zechce przyjąć jej natychmiast? W tej chwili ciemna i smutna kuchenka przedstawiała się w oczach dziewczyny jak port bezpieczny i cichy, a brudny sufit zdawał się jej być pożądanym dachem, pod którym pragnęłaby złożyć swą głowę.
 — Jesteś jeszcze bardzo młoda — rzekła pani rozbierając wzrokiem sformowane kształty dziewczyny.
 — Mam lat dwadzieścia — odpowiada Kaśka, a jej