Strona:Gabrjela Zapolska-Kaśka-Karjatyda.djvu/047

były jej jedynem bogactwem. Święta Trójca z szafirową kulą, przedstawiająca świat cały, Matka Boska Kochawińska, wychylająca czarną twarz z pozłocistej sukni, i Święty Wincenty à Paulo z dzieciakiem na ręku. Czwartym w tej galerji obrazów był Bogumił Dawidsohn, rozparty w purpurowym płaszczu i koronie cezarów. Kaśka nie znając bohaterów sceny, umieściła tragika pomiędzy obrazami świętymi, uważając go za coś wysokiego ze względu na czerwony płaszcz i dumną, wyzywającą pozę, z jaką się rozpierał koło urny, na kolumnie wysokiej sterczącej.
 W kuchni znalazła mnóstwo śmieci i kurzu; po kątach stosy kości, łupiny od kartofli i t. d.
 Po rozpatrzeniu się bliższem, zauważyła brak wielu koniecznych naczyń, szczotek, żelazek. Z wielką energją rozpoczynała więc sprzątanie tego kąta, w którym odtąd żyć miała. Gdy obmyła podłogę, zabrała się do czyszczenia ścian, ale tu niewiele pomogły jej dobre chęci. Czarne smugi pokryły dawno niebielone ściany. Niewielkie okienko wychodziło na małą boczną galeryjkę, opatrzoną cienką, żelazną poręczą, zakrzywioną na rogu i ciągnącą się w górę po szpiczastym dachu niższego budynku. Okienko to dawało mało światła i powietrza. Kaśka westchnęła... Szerokie jej piersi wciągały od razu wielką ilość powietrza, gdyż inaczej krew ją dusiła i zalewała jej głowę.
 Nagle drzwi od pokoju otworzyły się i w nich stanął mężczyzna niemłody, w szlafroku — widocznie pan domu.
 Kaśka wyprostowała się i podeszła, pragnąc w fałdach wyszarzanej perskiej tkaniny znaleźć rękę swego chlebodawcy i wycisnąć na niej pełen szacunku pocałunek.
 Ręka jednak zniknęła w zbyt obszernym rękawie, a natomiast z piersi mężczyzny wybiegł cichy zachrypnięty głos, podobny do piania koguta.
 — Cóż to za nowy tłumok tak hałasuje, że człowiek myśleć nawet nie może?
 Kaśka, biorąc zawsze najgorsze dla siebie, zastosowała tym razem wyraz „tłumok“ do swej osoby..
 — To ja, proszę wielmożnego pana, Kaśka.