Strona:Gabrjela Zapolska-Kaśka-Karjatyda.djvu/064

dziewczyna, dba o cześć swoją; przytem dobra opinja Jana obchodzi ją nad wszelki wyraz. Poznała go dziś dopiero, ale pragnęłaby, aby patrzył na nią nie jak na latawca lub na pierwszą lepszą dziewczynę.
 — Może pan Jan pokpiwać — tłumaczy wolno, patrząc na wierzchołki drzew, wystające z poza muru klasztornego. — Może pan dworować, ale co prawda, to prawda. Nie myślałam o głupstwach, bo czasu nie było, a potem...
 Tu urwała, nie chcąc wydać się przed Janem ze swojem marzeniem. Pragnęła z czasem wyjść za mąż uczciwie, po bożemu, za porządnego rzemieślnika. Czysta, widna izba, wypoczynek niedzielny, łagodny mąż, nazwa mężatki, a przytem ta błoga pewność posiadania własnego kącika — oto był cel marzeń Kaśki. Nie chciała wszakże, aby Jan wiedział o tem, i dlatego zamilkła nagle, nie kończąc zdania rozpoczętego. On wszakże domyślił się jej dążeń tajemnych, bo przechylając głowę i mrużąc figlarnie oczy, zapytał:
 — Aha! To panna Kasia chce się wydać? Oj! joj!... co to rarytas iść zamąż! To nie warto!...
 Kaśka podniosła głowę i spojrzała w twarz szydzącego z niej Jana.
 — Dlaczego nie warto? Przeciek lepiej być na swojem, jak całe życie na drugich harować — dodaje z ożywieniem.
 Jan machnął ręką.
 — Abo to na męża harować nie trzeba? Chłop zawsze chce, aby baba na niego robiła. Taka już u niego kundycja. A jeszcze jak bez kościół panna Kaśka go przewiedzie, to już po wszystkiemu. Weźnie pannę za łeb i panna ani piśnie.
 Kaśka spojrzała w oczy Jana, a oczy te migotały jakoś dziwnie w żółtem świetle latarni.
 — Ha! Wszyćkie tak robią. Tyle wydanych chodzi po świecie — rzekła z rezygnacją.
 — Dlatego, że jedna durna, to i reszta ma zdurnieć? — wybuchnął Jan z rodzajem dziwnego gniewu. — Na co wiązać się na przepadłe, czy nie lepiej na wiarę? Można się puścić, kiedy człowiek chce, a nie tak przez całe życie się kłócić.