Strona:Gabrjela Zapolska-Kaśka-Karjatyda.djvu/208

niego, robią; szyny to ci same koła pchają, a zdrowy chłop uciągnie tak jak maszyna, a czasem i więcej. Kaśka dziwiła się bardzo tak wielkiej sile Jana i zapewniła, że ona by nigdy się nie odważyła na podobną próbę nawet z pomocą szyn.
 Jan śmiał się swym szczerym, serdecznym śmiechem, a wyciągając żylaste ręce, odwijał rękawy koszuli, dla pokazania Kaśce, jakie ma silne muskuły.
 Było im wtedy bardzo wesoło i Kaśka czuła się bardzo szczęśliwa.
 Teraz Jan nie wychodzi już na dziedziniec, choć słyszy dobrze gwizd lokomotywy. Nie lubi długo jednej i tej samej rozrywki, tak jak nie może znosić jednego rodzaju wódki. Potrzebuje zmiany, w czem zresztą nie wyróżnia się od wszystkich mężczyzn.
 Kaśka wszakże, wierna dawnemu zwyczajowi, smutnemi oczami spogląda na znikający w oddaleniu pociąg. Chciała przeliczyć wagony, ale nie mogła. Zaprędko biegły, a przytem ścisnęła ją żałość tak wielka, że w oczach się jej zaćmiło. Mimowoli obraca głowę, szukając Jana, i spostrzega go w zagłębieniu bramy, rozmawiającego z jakąś kobietą.
 Nie jest to wszakże Marynka, ani żadna ze służących, zamieszkujących kamienicę. Kaśka zna tę głowę i plecy, proste jak deska, które, okryte jasnym perkalowym stanikiem, migoczą na tle sieni. Tak! Kaśka się nie myli, to ona! to Rózia przychodzi ją szukać, może przeprosić za wyrządzoną niesłusznie krzywdę.
 I niepomna doznanej urazy, podchodzi szybko ku przyjaciółce, zasięgającej widocznie bliższych informacji u Jana, jako stróża. Rózia odwraca swą płaską twarz i patrzą tak chwilę na siebie, nie mówiąc ani słowa. Kaśka pierwsza wyciąga rękę i serdecznym, poczciwym głosem wita Rózię, dziwiąc się zmianie, jaka zaszła w tej dziewczynie.
 I rzeczywiście, Kaśka ma słuszność, dziwiąc się tak bardzo. Twarz Rózi nosi takie piętno nędzy i niedostatku, że Kaśka, jakkolwiek mizerną, wydaje się różą, kwitnącą zdrowiem i dobrobytem. Cała postać Rózi niezwykle płaska spłaszczyła się jeszcze więcej, jeśli można tu użyć tego słowa. Tylko ramiona i łokcie