Strona:Gabrjela Zapolska-Kaśka-Karjatyda.djvu/353

W izbie, tak zwanej wakacyjnej, nie było wzdłuż ścian szaf, napełnionych „okazami“, były tam natomiast krany i ścieki, wiąski szmat, zastępujących ręczniki, a na stołach, na podstawkach mosiężnych stały długie szklanne naczynia, z kształtu do retorty podobne. W tych naczyniach mieniły się różnemi barwami jakieś stałe ciała, przecinane białemi nitkami. Na boku, na warsztaciku z mocnych drutów, suszyła się błona opłucna, rozpięta nakształt nietoperza. W kilku wanienkach za szklanną taflą, zamkniętą hermetycznie, czerwieniły się preparowane nogi, ręce ludzkie, moknące w glicerynie.
 Mężczyzni stali na środku salki, rozmawiając ciągle. Nie śpieszyli się do pracy, opowiadali sobie anegdotki, pełni znużenia i niechęci do życia. W kącie sali, zczerniały, okurzony kościotrup kobiecy pochylił się, jakby słuchając tych zwierzeń miłosnych, które dziwnie rozbrzmiewały w tym przybytku śmierci. Kościotrup ten zapomniany, zepsuty, stał już na tem miejscu lat wiele i słyszał niejedno, chyląc się coraz więcej, źle pościągany drutami, i śmiejąc się tym strasznym uśmiechem, właściwym tylko trupim głowom. Czy ta kobieta śmiała się z nich, z tych mężczyzn, którzy w zarozumiałości swej rozpowiadali sobie wzajemnie miłosne podboje, — czy ze samej siebie i z dawnej łatwowierności swojej — było to jej własną tajemnicą. Nagle rozmawiający ucichli. Poza ścianą odezwał się głos dzwonka, dobitny, czysty, jak dzwonek klasztorny, wzywający na obiad lub wieczerzę. Młodzi ludzie rzucili się w tym kierunku, a ślady znużenia znikły z ich twarzy. Przetworzyli się, rzec można, zupełnie. Ten odgłos dzwonka powołał ich z krainy knajpiarskich miłostek do pracy i rzeczywistości.
 Dzwonek odezwał się raz drugi i jakiś szum, łoskot, dał się słyszeć poza ścianą. Wówczas jeden z młodych ludzi, wysoki blondyn o szerokim różowym karku, zbliżył się ku ścianie i palcem nacisnął duży drewniany guzik.
 Ściana rozsunęła się zwolna, pozostawiając duży kwadratowy otwór. W otworze tym widać było rodzaj