Strona:Gabrjela Zapolska-Kobieta bez skazy.djvu/022

 — Nie wiem. Z parku, z kościoła...
 (Uważasz, nastrój delikatny).
 — Myli się pan, ale w części. Powracam nie z kościoła, ale z kapituły.
 — ?...
 — Tak. Wydano mi tam wyrok rozwodowy. (Kłamię, ale umyślnie. Chcę bić od razu w największy dzwon).
 — ?...
 — Nie wierzy pan?
 — Proszę pani — wszak rozwodów niema w naszym kościele.
 — Ale są unieważnienia małżeństwa.
 — No, więc unieważniono moje małżeństwo.
 — Z panem Bohuszem?
 — A z kimże? Więcej mężów nie miałam.
 I dodaję z całą perfidją:
 — Dotychczas.
 I patrzę mu prosto w oczy. Chcę na tej ładnej twarzy, która się tak umie mienić w chwili pożądania, zobaczyć jakąś radość, coś z mogącej się ziścić wreszcie nadziei.
 Subtelnie rzeczy biorąc, jakby jakieś rozczarowanie przesuwa się pod skórą.
 — A!... A!... Należy zatem powinszować pani!
 Przyjmuję to powinszowanie.
 I w jednej chwili czujemy oboje, że nie mamy sobie nic do powiedzenia. To powinszowanie zamknęło w sobie wszystko. Ekstazy i konieczne ich wyniki. Wszystko pryskało cichutko. Mimo to wymówiłam prawie machinalnie:
 — Będę teraz na wydaniu!...
 Śmiałam się trochę złośliwie. Postanowiłam rzucać to zdanie teraz w oczy każdemu z mych partnerów. Wbiłam swój wzrok w jego twarz. Uczułam, że przesunął się po jego ustach jakby wyraz niesmaku. Usiłował jednak stanąć na wysokości sytuacji...
 — Będzie pani w trudnej sytuacji...
 — ?...
 — Tak. Bo panna jest bardziej nieobliczalną, niż mężatka, a mniej znów od mężatki oblicza.
 — Czyli że...
 Czułam, że nie wie, jak wybrnąć z aforyzmu, który gdzieś wyłowił, a zastosował jedynie dlatego, aby ot coś powiedzieć.
 Na szczęście nadjechał automobil, zatrąbił, zaryczał, otulił nas wonią pranych rękawiczek i zdawało się nam przez chwilę, że jesteśmy w Nicei. Pospiesznie zaczęliśmy się żegnać.