Strona:Gabrjela Zapolska-Kobieta bez skazy.djvu/028

 — No... mówię dlatego, ponieważ wszyscy wiedzą...
 — Co?
 — Qu’ il te fait la cour.
 (Czy zauważyłaś, że jeśli się chce powiedzieć jakie bezeceństwo, albo osłodzić jaką pigułkę, to najczęściej mówi się to po francusku).
 — A więc?
 — Qu’ il te fait la cour.
 Wstrząsam lekko ramionami. Ona zaraz szybko dodaje:
 — Ach!... pour le bon motif...
 Aluzja do mego rozwodu i możności wyjścia za mąż.
 Dystyngowanie uśmiecham się słodko-kwaśno.
 — Jakże mogłoby być inaczej.
 Maryla, która także często otwiera komnaty Safony, a lękam się, czy nie jest na punkcie zgubienia do nich klucza, przeraża się.
 — No... ależ tak... tak...
 — Więc cóż ten Halski?
 — Wyjechał.
 — Gdzie?
 — Nach Warschau.
 Widzę, że jej okrągła bródka dygoce. Ma ochotę powiedzieć mi coś przykrego.
 A ja mam ochotę to usłyszeć.
 — Po co?
 — No... z odczytem.
 — A!
 — Ale i...
 — No... no...
 Z pruderją usta sznuruje. Wiem, że to będzie coś z szóstego przykazania.
 — Bo.. Halski ma tam stałą metresę.
 — Co?
 — No... kogoś... jakąś damę.
 Całą siłą woli jestem zimna i nieposzlakowanie zacna.
 — Moja droga — taka istota przedewszystkiem nie może być dama...
 — Przepraszam cię, mówią, że to zupełnie uczciwa osoba...
 — Skoro to mówią, to już nie jest uczciwa. O mnie, o tobie tego nie mówią, bo jest to rzecz tak pewna, jak się nie mówi, że o świcie słońce wschodzi. Ta osoba nie zasługuje na to, abyśmy się nią zajmowały.
 — Tak, my... ale Halski?
 — Ach, moja droga, i on w takim wypadku nie zasługuje na zajmowanie się nim.