Strona:Gabrjela Zapolska-Kobieta bez skazy.djvu/029

 I mrużę oczy.
 I mówię:
 — Niezły twój turban! Gdzie kupiony? Czy sprowadzony?...
 Ale ona nie daje za wygranę.
 — Bo widzisz — ciągnie już rozzuchwalona — Halski to jest właściwie rozpustnik.
 — ?...
 — Tak. Wiem, jakie wyznaje zasady.
 — Mówi zawsze, że dla niego kobieta zaczyna być kobietą dopiero od tej, która choćby raz upadła.
 — Nic podobnego nie słyszałam z ust tego pana.
 (Kłamię, bo mówił mi to rzeczywiście niezliczoną ilość razy).
 Ale dodaję z uśmiechem:
 — Widzisz więc, że jeżeli ta.. pani... w Warszawie...
 — Ta jego metresa?
 Oglądam się dokoła.
 — Pst! Nie mów tak głośno takich wyrazów.
 — Jeżeli więc mówię, ta pani go rzeczywiście pociąga, to w takim razie musi być z nią tak, jak ja przed chwilą mówiłam.
 — To jest...
 — Nie może być uczciwa. Musiała bowiem (prawie szeptem):
 — Upaść...
 — No tak... ale z nim.
 — Więc?
 — No to...
 I Maryla sama nie wie, co powiedzieć.
 Nagle dodaje bardzo szybko:
 — A kto wie... może pomimo to być bardzo uczciwa.
 Tu już — rozumiesz, Helu — naprawdę się oburzyłam. Jak widzisz, mam rację, pisząc, iż Maryla jest na drodze zgubienia klucza do komnat Safony.
 — Nie rozumiem cię! — mówię z wyniosłym chłodem, który naprawdę pochodzi z głębi mych niewzruszonych przekonań. — Czy usprawiedliwiałabyś kobietę, mogącą się zapomnieć aż do tego stopnia?
 Na pucołowatą twarz Maryli wybiega rumieniec.
 — Skoro kocha...
 Jest komiczna, bo silnie zapudrowuje swoją dawno przekroczoną trzydziestkę. A wymawia tak nieśmiało, tak jakoś dziwnie to „skoro kocha“...
 Mam właściwie ochotę parsknąć śmiechem, ale to jest