Strona:Gabrjela Zapolska-Kobieta bez skazy.djvu/035

usiłowałam zastosować ten ton do... pieśni nad pieśniami, które w gorącu przybierały pod czarnym tiulem śliczną barwę różową, jakby ktoś przed mleczną kulą zaświecił nocną veilleuse’ę.
 I nagle stała się rzecz niespodziewana.
 Oto adwokacina zdobył się na jakiś krok, zbyt szybki, według mnie. Z całą atencją oznajmił mi, iż ma zamiar być u mnie w tych dniach ze „swoją małżonką“...
 Schwyciłam sposobność w lot za włosy. Upiekłam przy jednym ogniu dwie kuropatwy. — Pierwsza — to niechęć do nudnej i bezpożytecznej znajomości. Błyskawicą przebiegłam korzyści z zawiązania stosunku z tym domem. Młode małżeństwo nie przyjmuje nikogo z męzczyzn solidnych i wogóle żadnych. Po cóż mi więc tracić czas i nerwy?
 Dalej — druga kuropatwa — rzucenie wielkiego niepokoju pod doskonałym pretekstem w serce adwokaciny.
 Gdy więc posłyszałam pełen szacunku anons wizyty, drgnęłam cała i przygryzłam usta.
 Przez chwilę nic nie odpowiadałam, tylko „wbiłam“ po swojemu oczy w syfon z wodą sodową i siedziałam tak, jakby martwa. Wreszcie odpowiedziałam cicho:
 — Nie... nie...
 Adwokacina zadziwił się tą całą aferą.
 — Co — nie?...
 — To... co pan mówił przed chwilą.
 Lecz on tak „zdębiał“, że już zapomniał.
 — Co ja mówiłem?
 — Ta... wizyta...
 — Nasza?
 — Tak.
 — Moja i Stasi — to jest... żony.
 — Tak — właśnie.
 — Dlaczego?
 — Bo...
 Wzrok jeszcze więcej w syfon wbity.
 Ręce kurczowo zaciskają ramiona fotelu.
 — Bo... żony pana...
 Mówię bezbarwnie, matowo — umyślnie, aby wywoływać zapytania.
 — Bo — mej żony? Nie rozumiem!
 — A!...
 — Więc?
 — Pan dużo rzeczy nie rozumie i nie rozumiał...
 Adwokacina zaczyna rozumieć, choć tępo.
 — Na Boga... co pani... co...