Strona:Gabrjela Zapolska-Kobieta bez skazy.djvu/046

 Z kim innym zrobiłabym to coup de maitre — to zgrzytnięcie klucza, tę niby trwogę przed nim, przed sobą...
 Ale przed tem obałamuconem tak prędko dzieckiem nie warto!
 W kilka minut posłyszałam, jak Ali wychodził. Ja tymczasem badałam siebie przed lustrem.
 Byłam bardzo en forme. Oczy me ślicznie błyszczały, tak, jakby Ali nie odszedł z kwitkiem. To jest, przypuszczam, żeby tak błyszczały... bo właściwie nie wiem, czy... Słowem, byłam zachwycającą.
 I czując to, czy zapragnęłam, aby mnie ktoś całował, czy chciałam kogoś całować?...
 Nie wiem!...
 Nie wiem!...
 Podniosłam moje obnażone ramię, z którego spływały fale muślinu i koronek.
 I ucałowałem je.
 Ja!
 Tak.
 Ale jak!... Wpiłam swe usta w pachnące ciało. Wgryzłam się w nie do nieprzytomności.
 Stuk bramy na dole obudził mnie.
 To Ali wychodził.
 Czy wiesz, ten hałas przywiódł mnie do równowagi. Jednym susem byłam w salonie u otwartego okna. Wezbrała we mnie wesołość złego stworzenia, które się napiło młodej krwi.
 Chciałam jeszcze zobaczyć Alego, jak będzie ogłupiały wlókł się pod murami domów.
 A może zacznie chodzić pod oknami i smętnie znów spozierać.
 Och, gitara!...
 Przegięłam się wpół, półnaga i mimowoli zgorączkowana. Ali stał na trotuarze, jakby się wahał, co począć.
 Rozkoszne zadowolenie triumfującej kobiecości przenikało mnie całą.
 — Co zrobi? Co zrobi?... Już go ogarnia fala ideałów... Och! Święta Klara, święty Franciszek — aniołowie — cała katarynka...
 Czułam moje zęby, białe, błyskające w przestrzeń, ciało przegięte jak pantery, opatrującej ofiarę...
 Dobrze mi było.
 Nagle Ali odwrócił się i zaczął szybko iść w stronę przeciwną, jak ta, w której mieszkał. Byliśmy bowiem prawie sąsiadami. Niedaleko na rogu ulicy była stacja dorożek i ta stanowiła rozpacz mojego życia. Ku niej to pędzi, jakby gnany