Strona:Gabrjela Zapolska-Kobieta bez skazy.djvu/053

bietę wyższą. Lecz moja kobieta niższa coś rozegrała się na dobre i aż tętni we mnie. Chcę, pragnę i muszę wiedzieć coś więcej o Halskim. Wszak nie przyszłam tu po to, aby podziwiać Marylę w jej nieśmiertelnym negliżu, kasetony jej sali jadalnej i jej garnuszek z kawą. Wyciągam więc rękę w stronę zadrukowanych płacht, ściągam je niewinnie i czynię sobie z nich podściółkę, na której kładę się z miną nowonarodzonego dziecka. Sądzę bowiem, że w ten sposób wszystkie parlamenty, komisje, koła, interpelacje, obstrukcje i inne cuda i grzechotki cacane mężczyzn znikną na chwilę z pamięci Maryli i pozwolą jej indyczemu mózgowi zająć się kwestją pasji temperamentów i namiętności z możliwą uwagą.
 Z chytrością Indjanina znów dążę ku swojemu celowi.
 — Gdybym chociaż miała pewność, kiedy Halski wróci... — zaczynam.
 Maryla jednak czegoś się dąsa.
 — Wróci, jak będzie miał dosyć.
 — Czego?
 — Tej swojej.
 Widzę, że jest zirytowana, iż zwróciłam jej uwagę poprzednio.
 Postanawiam więc już brnąć dalej, nie zważając na obecność służącego.
 — Dlaczego mówisz swojej. Taka kobieta przecież się nie liczy.
 — Liczy.
 — Mężczyzna nie szanuje takiej istoty, więc nie uważa jej za swoją.
 — Uważa.
 — Skąd-że wiesz o tem?
 — Wiem.
 Zaczynam się śmiać, ale daję ci słowo, że we mnie coś aż drży ze złości.
 — Sądzićby można...
 — Że co?
 Patrzy na mnie nawet agressywnie swemi rybiemi oczyma.
 — Że ich bronisz.
 Wzrusza ramionami.
 — Nic mnie nie obchodzą. Tylko lubię mówić prawdę.
 — Wygląda tak, jakbyś chwaliła takie ustępstwa.
 Milczenie.
 — Co?... — nacieram.
 — Nie chwalę, ale...
 — I nie potępiasz.
 Wybucha nagle, aż nosek się jej czerwieni.