Strona:Gabrjela Zapolska-Kobieta bez skazy.djvu/066

 — Ottowicz czeka na ciebie?
 — Tak! Mamy iść wybrać kufer. Cudowne nadeszły. Poematy.
 — Jedziesz?
 — Do Marienbadu.
 Nie pytam, czy jedzie sama. To znane i uznane, że Janka jeździ sama, a potem przyjeżdża Ottowicz.
 — A kiedy Ottowicz jedzie?
 — Za tydzień.
 Jest zupełnie spokojna i bardziej „cezarowa żona“, niż kiedykolwiek.
 — Czemu ty nie jedziesz? — zapytuje mnie, zapinając rękawiczkę.
 — Nie mogę. Rozwód mnie trzyma.
 Westchnęła.
 — Szczęśliwa! Nasz rozwód, jak utknął, tak ani się chce poruszyć z miejsca. Ta Ottowiczowa jest bezwstydna. Żąda sum bajońskich. Radaby pana Olesia zrujnować do szczętu. Ciekawa jestem, na co jej to wszystko. Przetraci na stroje i wyjazdy. Pusta głowa! Ale ja czuwam i nie dam nas zrujnować! — Nie dam!
 Wzięła z kąta cudowną parasolkę. Rączkę stanowiła złota kula, nasadzana chryzoprasami.
 Mimowoli wyciągnęłam rękę.
 — Och! cudo!
 — Prezent wczorajszy od niego! — rzuciła niedbale.
 Ucałowała mnie.
 — Wiesz — coś tam słyszałam. Mamy mieć piknik pożegnalny, czy coś, zanim się rozjedziemy. Zaproszę małego i Halskiego dla ciebie.
 Zatrzymałam ją.
 — Gdzie to będzie?
 — Naturalnie w naszej knajpie. — Chcesz tych dwóch? Może jeszcze kogo?
 — Nie, nie. Tylko Halskiego. Alego nie chcę. Obrzydł mi.
 — Dlaczego? Zostaw. To bardzo przyjemnie, jak tam coś pod łokciem poetycznie skrzeczy. Zresztą, jak chcesz.
 Była już na progu.
 — A!... nie dekoltuj się.
 — Dlaczego?
 — Dlatego, co ci powiedziałam. Halski ma dosyć dekoltażu. Uwiedziesz go łatwiej szczelnie zasłonięta. — Później sobie to odbijesz.
 Roześmiała się.
 I znikła.