Strona:Gabrjela Zapolska-Kobieta bez skazy.djvu/117

czne. Gdyby nam były konieczne, rodziłabyś się z niemi, jak rodziłaś się z pożądaniem i urokiem twego ciała, twych włosów płomiennych.... Reno! Reno!... Nie odwracaj głowy! Płomienie w tobie grają! — Drżysz cała? — Czujesz rozkosz? Czujesz?
 Cicho — jakby powiew wiatru — odrzekła:
 — Czuję.
 Lecz nic w tem nie drgało — nic.
 — Bądź moją! — szeptał, garnąc się znów do jej piersi.
 — Pragnę tego i ja!... — odparła.
 Rzucił się na nią...
 — Otwarcie, szczerze, bez zastrzeżeń...
 Wyprężyła się nagle i pchnęła go jednym rzutem rąk.
 Coś, jakby krzyk, jakby łkanie, wydarło się jej z piersi. — Niewiadomo, czy był to jęk rozpaczy, czy krzyk triumfu zwycięzcy.
 Porwała się i równocześnie, gdy stanęła na ziemi, odzyskała całą już i zupełną równowagę. — Owinęła się w szlafrok, ale tak umiejętnie, że przez delikatną jedwabną osłonę wydawała się jeszcze bardziej nagą niż poprzednio. — Z całą godnością znieważonej burżuazki przeszła na drugą stronę pokoju.
 — Pan daruje, panie profesorze! — wyrzekła drewnianym głosem — ale nie wszystkie kobiety są do siebie podobne.
 Pobiegł za nią. — Pochwycił ją tak, że rozdarł na niej peniuar.
 — O!... Nie napróżno pozwoliłaś mi upić się zapachem twego ciała... — charczał — tak się nie skończy.
 Ona wydarła mu się z rąk.
 — Nie skończy się nic, bo się nic nie zaczęło — odpowiedziała.
 — Omdlewałaś mi w ręku.
 Mówiąc to czuł, że popełnia nietakt. — Panujący i kobiety nie lubią, gdy się je chwyta na gorącym uczynku chwilowej abnegacji. — Rena zmarszczyła brwi gniewnie.
 — Tak źle nie było! — odrzuciła.
 Uczuł teraz swój błąd. Lecz poprostu sam wysuwał się sobie z ręki. — Ta kobieta, tak silnie uzbrojona w przesądy ogólno ludzkiej moralności, derutowała go. — Rzucił jej więc, jak obelgę.
 — Nie jesteś kobietą...
 Oglądając podarte koronki peniuaru, odparła:
 — Przeciwnie. Jestem kobietą, ale uczciwą... Ten rodzaj panu nieznany. Najlepszy dowód, iż nie uznajesz nawet małżeństwa...