Strona:Gabrjela Zapolska-Kobieta bez skazy.djvu/118

 Padło znów to słowo i wywołało jakieś ciężkie uczucie niesmaku. — Co więcej, odrazu sprowadziło ich dwoje z roli pożądających się kochanków — do roli nawzajem zastawiających na siebie sieci wrogów.
 — Wytłumaczę pani, dlaczego nie uznaję małżeństwa! — odpowiedział, chłodnąc powoli.
 — Oto dlatego, że nie znam kobiety godnej wysokiego miana żony...
 Drgnęła cała i wpiła w niego wzrok roziskrzony...
 — Tak — ciągnął dalej — są wprawdzie młode panny. Ale ich nieskazitelność jest musowa — jak zakonnic, zamkniętych za kratami, lub owych słynnych żon, przystrojonych w średnich wiekach w owe hermetyczne ceinture de chasteté. Nieskazitelność ta zatem niema waloru. W inne kobiety nie wierzę...
 Drżała cała z oburzenia.
 — Zbyt śmiało wobec mnie — zawołała. — Czy i we mnie pan nie wierzy?
 Patrzył na nią przez chwilę. Coś tam lepszego załaskotało go pod sercem. Miała w tej chwili wyraz kobiety istotnie czystej.
 Lecz mimo to odparł hardo.
 — Jeżeli pani jest cnotliwą — to zapewne dlatego, że nie nadarzyła się pani sposobność prawdziwa, któraby pani odebrała wolę i siłę.
 Chciała mu powiedzieć, iż ta „sposobność prawdziwa“ — była właśnie teraz, może najprawdziwsza i jedyna w jej życiu — ale duma nie pozwalała jej na to.
 Natomiast — wyrzekła:
 — A czy nie dowód to koncentracji ogromnej woli, aby unikać podobnych sposobności?
 — To się nie da, takie sposobności nalatują same z ciemności i nieoczekiwanie druzgocą.
 — Nic mnie zdruzgotać nie jest w stanie — odrzuciła wyzywająco.
 Patrzył na nią przez chwilę przeciągle.
 — Pani źle wybrała z grzechów głównych — wyrzekł wreszcie — bo Pychę — są tam o wiele milsze grzechy.
 Zaczęła śmiać się dwornie.
 — Zostawiam je Panu!
 — Wolę grzeszyć rozkosznie — podjął tym samym tonem.
 — Och! Znów rozkosz! Rozkosz!... — gardziła ironicznie. — Z przed dwudziestu laty wyszłe z mody efekta.
 Wziął w rękę kapelusz jak grzeczny pan, który jest „na wizycie“.