Strona:Gabrjela Zapolska-Kobieta bez skazy.djvu/121

VI.

 Po długim, ciężkim śnie zbudziła się Rena.
 Pierwsze uczucie jej było dziwne.
 Jakby ktoś pochwycił ją żelaznemi szponami za serce i zdławił. Obejrzała się dokoła. Wszystko było to samo, codzienne, niezmienione.
 A przecież pomiędzy nią a tą miłą powszedniością stanęła jakaś przeszkoda.
 Zapadł jakiś welon — jakby gazy — i przysłonił wszystko.
 Mimo to zajęła się gorliwie „domem“ i drobiazgowością życia codziennego.
 Jak mała furja domowa, tak liczyła pilnie ilość szklanek, kieliszków i srebra, które pokojowa składała do kredensu. Własnemi rękami wstawiała do serwantki prześliczne empirowe solniczki, które miały w sobie jakiś rzadki wdzięk w legendę przechodzących czasów.
 Nagle zadźwięczał dzwonek.
 Pokojowa powróciła.
 — Pan adwokat!
 Rena wpadła do sypialni, nałogowo upudrowała się, ukarminowała usta, natarła się perfumami. Za chwilę wchodziła do salonu, wyniosła i niedostępna, jakby ta, która raczej rosą myła kwiaty, a nie skrzętnie oglądała klingi nożów, czy niema na nich plamy.
 — Co mi pana sprowadza?
 Bełkotał coś, nagle zaskoczony tą obecnością kobiety w szlafroku, z włosami ledwo spiętemi na karku i wonnej jeszcze od snu. Przytem po raz pierwszy był w jej mieszkaniu. Masy kwiatów, zalegających sprzęty, porozrzucane poduszki, nieład dziwny i suggestji pełen, mieszał jego naiwną duszkę porządnego i solidnego człowieka.
 Mimowoli spojrzał na zegar, który wskazywał pierwszą. Wzrok Reny pobiegł za jego wzrokiem.
 — Nie, nie... nie przyszedłeś pan zawcześnie! — zaczęła sama, nie wiedząc dlaczego nadzwyczaj serdecznie. — Wczoraj było u mnie kilka przyjaznych mi osób, stąd ten nieład...
 — Proszę mi wierzyć, iż tylko ważna okoliczność...
 — Ależ... usiądź pan.
 Usiadł — i ona nagle przypomniała sobie, iż rozpoczęła z nim przed paru tygodniami z nudów grę dramatycznej kokieterji. Ponieważ obecnie musiała powrócić do dawnego trybu życia, należało podjąć znów tę kokieterję, jak coś należącego do programu życiowego. Ale uczuła się nagle wystygłą i zmro-