Strona:Gabrjela Zapolska-Kobieta bez skazy.djvu/125

sytuacji. Zupełnie zimno, correkt, wziął swoją panamę i powstał z miejsca.
 — Pani daruje... ale muszę spieszyć do pracy.
 — Szkoda!
 — Ja także bardzo żałuję. Ale mam termin.
 Nie ruszyła się z miejsca. Już wesołość jej powoli ginęła. Wyciągnęła ku niemu rękę.
 — Do widzenia zatem.
 — Żegnam panią. A proszę nie zapomnieć stawić się na wezwanie w konsystorzu.
 — Ah! Mon Dieu!... Qui!...
 Wyszedł.
 A na Renę opadł nagle jakiś wampir rozpaczliwego smutku. Wgryzł się w jej mózg, w serce. Zdawało się jej, że nagle postarzała się, że tak, jak rano przy przebudzeniu, znajduje się odgraniczona od całego zewnętrznego, wydzielonego jej świata przejrzystą, ale nieprzebytą zasłoną.
 I myśl owa pogodzenia się z mężem zdawała się jej wymyśloną chyba katorgą, aby ją jeszcze więcej zamęczyć i pogrążyć w udrękę.
 — Nawet aby się na nim zemścić, nie mogłabym! — myślała.
 I nagle przeraziła się.
 Halski wyrastał w jej myśli do godności owego niego, którym kobieta chrzci dominującą postać męską w swej egzestencji uczuciowej. Gdy mężczyzna traci w myślach kobiety nazwisko, imię, a staje się Nim, jest to niezbity dowód, iż wstąpił na tron, który jej pasja, namiętność czy sentyment wznosić zaczęła.
 — Cóż to znowu? Cóż to znowu?... — warczała formalnie w kierunku lustra, które odbijało jej postać, spowitą w fałdy szlafroka — oszalałaś? Mało cię sponiewierał, odtrącił, obraził? Ty... ty... bez ambicji...
 I nagle, prawie głośno, wyrwało się jej pijane gniewem słowo:
 — Małpo jedna!...
 Obejrzała się trwożnie. Nie było nikogo, ktoby podsłuchać mógł tę szkaradną brutalność, z jaką przywoływała sama siebie do porządku.
 Zrozumiała jednak, że będzie teraz musiała być bezwzględnie okrutną względem siebie, że jeśli kiedy, to właśnie obecnie zaczyna się okres jakiejś walki z wrogiem olbrzymim, silnym, potężnym, nieznanym jej jeszcze, a wyłaniającym się ku niej z obsłonek mrocznej tajemnicy.
 I samo spojrzenie na zgniecone poduszki sofy, które za-