Strona:Gabrjela Zapolska-Kobieta bez skazy.djvu/133

 — W nocy?
 — Tak!
 Weychertowa próbowała opozycji.
 — Wszak wyszedł i to bardzo niegrzecznie — wtedy właśnie, gdy pokazywałaś swoje podwiązki.
 Rena odczuła ukłucie.
 — Tak! Ale powrócił! — odparła hardo.
 Teraz już i Weychertowa powstała i przysunęła ku niej swój puf.
 — I jak? I jak?
 Rena wyzyskała sytuację.
 — Och! Jak zwykle w takich razach. — Rzucił się jak zwierz, szalał, błagał, prosił. Płakał nawet, włóczył mi się u nóg...
 Za ręce gorączkowo porwała ją panna.
 — A czy całował?
 Rena milczała.
 Panna dalej nacierała:
 — A jak? — Czy umie całować? Czy ma dobrą szkołę?
 I znów milczenie.
 Obie kobiety przeżywały w tej chwili całą serję dziwnych, wstrząsających dreszczów. Na ciele ich ożywały stygmata pocałunków Halskiego. Pierwsza otrząsnęła się Rena. — Na szept lubieżny Janki pytającej:
 — A czy całuje w ucho? Podobno to najprzyjemniejsze w ucho!
 Odparła ostro:
 — O tem nie wiem! Wogóle za co mnie bierzecie? — Czy przypuszczacie, że ja pozwoliłabym się całować?
 Urwała chwilę, wreszcie dodała:
 — Odtrąciłam go natychmiast!
 Panna uświadomiona zaczęła zanosić się od śmiechu.
 — Musiał mieć głupią minę.
 — O, bardzo głupią! — odrzekła Rena.
 Weychertowa powróciła na dawne miejsce. Opadła znów na kombinację pufu i poduszek. Zamyślona wyrzekła jakby do siebie:
 — Nadzwyczajnie!
 Rena rzuciła niedbale:
 — Według mnie, bardzo zwyczajnie! Uwodzicielowi gęsi i pokojówek zachciało się sięgnąć po prawdziwą kobietę. Dostał po palcach i będzie miał naukę.
 — Tak! Tak! — dodała jakby sennie Weychertowa — to może i lepiej. Nauczyłaś go rozumu za nas wszystkie...
 — Jakto za was wszystkie? Czy i ty?
 Weychertowa broniła się miękko.