Strona:Gabrjela Zapolska-Kobieta bez skazy.djvu/134

 — Ja? Cóż znowu! Mówię wogóle o kobietach. Zresztą... ten pan i do mnie czuł zapały...
 Jak na sprężynach, panna uświadomiona zwróciła się ku niej.
 — I cóż? Oparłaś mu się? Rzucił się na ciebie także?
 — Nie! — odparła Weychertowa, kłamiąc z całą bezczelnością. — Na mnie się rzucić nie śmiał!
 Płomienie oblały Renę. — To kłamstwo, odziane w dodatku w bezczelne szyderstwo, zraniło ją. Chciała odpowiedzieć coś brutalnego, ale przerwał jej żałosny głos Janki, tarzającej się po dywanie.
 — Na mnie się nikt nie rzucał.
 — Przyjdzie i to! — uspakajała ją Weychertowa.
 — Kiedy? Przecież idę za mąż!
 Rena odzyskała panowanie nad sobą.
 — Właśnie — kiedy pójdziesz za mąż.
 Przyczyniło się do opamiętania Reny wsunięcie się do pokoju najmłodszego dziecka Weychertów. Było brzydkie, miało krzywe nogi i źle było ubrane. Nie usprawiedliwiało swej obecności w salonie, nawet takim, jak ten, w którym trochę rezedy i bławatków gniło w jakimś lanym wazoniku szklanym, a meble w rodzaju mebli, strojących poczekalnie dentystów, zdawały się wstydzić swej szpetoty, pokrywając się szarym welonem dawno nie ścieranego kurzu.
 Dziecko przypełzało do matki i zaczęło ocierać swe zamorusane ręce o biały batyst szlafroka.
 — Daj mi spokój! — ofuknęła je Weychertowa.
 Dziecko zaczęło się mazać, jak to czynią dzieci „niższej klasy“, bez łez, jedynie dla potrzeby zajmowania sobą uwagi.
 — Wynoś się stąd! — krzyknęła słodko dama.
 Dziecko uderzyło w jeszcze większy płacz.
 — Niańka! — wrzasnęła Weychertowa.
 Z głębi mieszkania doleciał tupot bosych nóg.
 Na Renę te tajniki macierzyńsko-domowe działały w sposób wysoce niemiły. Jednak z jakąś pasją nurzała się teraz w tej atmosferze.
 — Oto — myślała — co wystarcza takiemu Halskiemu. Nie twoje rododendrony, Ropsy i plecy Imperji. Patrz się, ażebyś wiedziała, z kim miałaś do czynienia. Szeroki biust Weychertowej kryje szpetotę otoczenia.
 Dziecko wrzeszczało coraz głośniej.
 Panna uświadomiona porwała się, zatykając uszy.
 — A! A! Nie mogę tego znieść!
 — Rzeczywiście! Ta mała jest nieznośna! — odezwała się Weychertowa. — Ale to wina niańki. Czemu ją wpuszcza?