Strona:Gabrjela Zapolska-Kobieta bez skazy.djvu/139

 Ottowicz, który zajmował się bardzo jedzeniem przyzwoitem raków, wybełkotał:
 — Nie rozumiem.
 — Tak — odparła Rena — naprzykład pan Halski, gdyby kochał, nie kochałby naprawdę, on byłby chory erotycznie, nic więcej.
 Halski odsunął się od stołu i patrzył przez chwilę na Renę z pod ronda swego kapelusza.
 — Mam Pani dać jedną radę! — zaczął.
 — Proszę!
 — Niech Pani nie wychodzi poza ramy dla pani nakreślone...
 — To jest...
 — Pewnej melancholijnej pruderji. Zgadza się ona z pani rysami i linią postaci. Najlepiej zatrzymać całokształt.
 Rena uczuła się dotkniętą.
 — Dziękuję, że się pan troszczy o mój całokształt! — odparła. — Co do mnie nie mogę się Panu odwdzięczyć podobną uwagą, gdyż jest mi to obojętne, w jakich się Pan przedstawia zarysach.
 On roześmiał się swobodnie.
 — Doskonale to pojmuję! — odparł. — Dla mnie również całokształt mężczyzn nie wiele ma intesesu. — Widzi pani — w świecie erotycznym mężczyźni nabierają tylko wartości od kobiety, przy której się znajdują. Tak! Tak! Mężczyźni bowiem zaczynają się liczyć od takiego... Buonarottiego, Bayarda, Lorenzaccia, Aretina, Króla Słońca, Casanowy i t. d. — Tacy pokrywają blaskiem postacie swych kochanek. — Ale reszta!... Niech mi pani wierzy, ma tylko ten blask, jaki bije na nich od kobiety, którą kochają.
 Rena rzuciła mu ironicznie:
 — Stąd Pan szuka zdobywania kobiet o coraz wyższej wartości.
 Halski ukłonił jej się.
 — Tak pani!
 Lecz Rena zamiast czuć się rozbrojoną tym hołdem, jaki on jej właściwie składał — zapamiętała się jeszcze więcej w swem uniesieniu.
 Przed jej oczyma stanęła nagle z całą dokładnością szpetota otoczenia Weychertowej, to dziecko zamorusane, ta kobieta o olbrzymim, obwisłym biuście, zdolnym rozpłomienić wygłodniałego żołnierza — biuście, który pokrywał pustkę duszy i umysłu tej kobiety.
 — Jednem słowem... baby! — zaopiniowała ze wstrętem.
 I gruntując się na tym terenie, z całą, na jaką ją było stać, pogardą rzuciła:
 — Nie zawsze Pan hołdował tym zasadom.