Strona:Gabrjela Zapolska-Kobieta bez skazy.djvu/144

Lecz ona nie uczuła wdzięczności za ten gest. — Przeciwnie. Ogarnęła ją jeszcze większa gorycz.
 — Oszczędza mi chwilowej przykrości! — myślała — a nie wahał się zakłócić mi spokój w tak brutalny i podły sposób!
 I nagle popadła w straszne wzburzenie. Właściwie — powinna była odmówić podania mu nawet ręki, powinna była raz na zawsze odwrócić się od tego człowieka za to, że postąpił z nią, jak z pierwszą lepszą, sądząc ją zdolną do oddania mu się na jego żądanie.
 Powinna była...
 Lecz ona natomiast spędziła cały wieczór z nim razem, pozwalając się znieważać w dalszym ciągu. Obecnie jedzie spokojnie u jego boku i przyjmuje zdawkowe objawy grzecznostek męskich. Z wielką niecierpliwością w głosie, zawołała prawie gniewnie:
 — Niech się Pan nie trudzi!
 — Gałęzie mogą zranić Panią!
 — To mniejsza.
 — Wcale nie. Oszpecą Panią. Szkoda Pani piękności.
 Poruszyła się gwałtownie.
 — Przed chwilą powiedział Pan, że nie jestem dla Pana piękną.
 — Tak! Teraz Pani dla mnie nie jest piękną. — Oszczędzam jednak piękności pani dla drugich.
 Nie patrząc nań, zapytała:
 — Był więc czas, kiedy byłam dla Pana piękna?
 Odparł jej prosto:
 — Była taka chwila.
 — Kiedy?
 Ściszył trochę głos.
 — Tej pamiętnej nocy, kiedy trzymałem Panią na wpónagą w mych objęciach. — Byłaś rzeczywiście piękną — byłłaś kobietą pełną, doskonałą, stojącą na progu zrozumienia wreszcie, co jest rozkosz...
 Szarpnęła się wzburzona.
 — Kłamstwo!
 On odparł z mocą:
 — Nie! Nie kłamstwo! Patrzyłem na ciebie w półświetle. Gdybyś się widziała, jak bladłaś, jak ci się rozchylały usta... jak mi piękniałaś w rękach...
 Zamieszanie jej doszło do szczytu.
 — To... nieprawda! Ja... odtrąciłam Pana.
 — Tak! Ale chwila była taka.
 Zasłoniła twarz rękami.