Strona:Gabrjela Zapolska-Kobieta bez skazy.djvu/146

 Wyczerpana, jakaś zwalczona — lecz nieustępująca, zapytała cicho, jakby po wahaniu:
 — Pan... dokąd?...
 I zaraz szybko dodała:
 — Przepraszam — za niedyskrecję.
 — Bynajmniej! — odparł niedbale i wymienił nazwę kawiarni, którą nazwała przed kilku godzinami Weychertowa.
 Nie mogła oprzeć się pokusie.
 — Pan tam znajdzie towarzystwo?
 — Tak, kogoś...
 — Panią Weychertową...
 — Prawdopodobnie...
 Uczepiła się jakiegoś środka, który nie przynosił zaszczytu jej dyplomacji.
 — I redaktora...
 Sądziła, że to powstrzyma go od pójścia na spotkanie tej kobiety.
 Lecz on zaczął śmiać się spokojnie.
 — Madame Weychert est doublement veuve aujourd’hui — odparł, niewiadomo dlaczego, po francusku.
 — ?...
 — Redaktor w Zakopanem, mąż w Kissingen.
 — A!...
 Wjechali już w miasto. Właśnie mijali ową restaurant-café. Na werandzie pełno było i gwarno. Światła kolorowe migotały. Liście kasztanów kładły na to wszystko palczaste, mistyczne, olbrzymie dłonie.
 Rena z jakąś pasją trąciła dorożkarza parasolką w plecy.
 Ten zatrzymał konie.
 — Dlaczego pani zatrzymuje powóz?
 — Dlatego, iżby pan wysiadł.
 — Chcę odwieźć panią do domu.
 — Zbyteczne! Proszę, niech pan wysiada. Tam czekają na pana!...
 Zawahał się. Zrobił gest, jakby chciał koniecznie zajrzeć w jej oczy, które trzymała uparcie od niego odwrócone. Wreszcie powstał i wysiadł z powozu.
 — Skoro pani tak każe...
 Teraz ogarnęła ją prawdziwa, szalona pasja. Czuła, że dzieją się dokoła niej i z nią samą rzeczy, które się dziać nie powinny. — On tymczasem spokojnie załatwiał sprawę pieniężną z dorożkarzem.
 To dopełniło miary. Ten brzęk pieniędzy, liczonych przy blasku latarni, który oświetlał jego prześliczny profil, godny być profilem któregoś z Colonnów lub Orsinich Odrodzenia —