Strona:Gabrjela Zapolska-Kobieta bez skazy.djvu/152

 Milczały tak obie, z oczyma wbitemi w siebie. Umysły ich błąkały się. Obie zdawały się winne i obie zdawały się być sędzią. Powoli powstawała pomiędzy niemi atmosfera żądzy w całej świeżości, strącająca ze siebie wszelkie spróchniałe naleciałości tego, co ludzkość gwoli swych egoistycznych potrzeb ukuła i zardzewiałym pancerzem na akt najwyższej doniosłości — wtłoczyła. Nawet mówić o swym czynie nie śmiała Weychertowa i ona, która kilka godzin przedtem czarująco szczera i przez to doskonale piękna, potrafiła znaleźć słowa prawdziwego i istotnego znaczenia — w tej chwili zdławiona, rzuca się w bagno dwuznacznych wykrętów, zawieszeń głosu, nie mogąc jeszcze skłamać zupełnie bezczelnie, lecz już ogarnięta zgnilizną manowców ludzkich, nie przyznaje się, słuchając tych tajemnych rozkazów, które przyjmowała gotowe z całą uległością przeznaczonego do noszenia jarzma bydlęcia.
 Pierwsza Rena przerywa milczenie. Sucho, urywanym głosem zapytuje:
 — Kiedy wyjeżdżasz?
 Weychertowa odpowiada:
 — Nie wiem... Nie wiem jeszcze.
 — Jakto? Miałaś jechać w tym tygodniu?
 — Tak... ale złożyło się inaczej.
 — I...
 — Nie wiem, nie wiem jeszcze...
 To, co Rena doznała, jest po prostu bolem, jakiego jeszcze nie rozumiała. Wie, że jeśli Weychertowa chce zostać, to już jedynie dla Halskiego i przez Halskiego. Zuchwale teraz dobiera się do dna rzeczy.
 — Redaktor przecież ma wyjechać do Reichenhallu...
 Przez usta Weychertowej przemknął się jakby cień niesmaku.
 — Podobno.
 — A ty?
 — Ach! Niech jedzie. Należą mu się wakacje. — Zresztą być może, że wymuszę to na nim, że pojedzie do żony, do Zakopanego, na jakiś czas dłuższy.
 Rena przybrała wyraz najwyższej ironji, na jaką ją stać było.
 — Czy nie jesteś zanadto szlachetna...
 — ?...
 — No tak! Odstępując z taką wspaniałomyślnością swego... adoratora.
 Chciała powiedzieć „kochanka“, lecz nie miała na tyle odwagi.