Strona:Gabrjela Zapolska-Kobieta bez skazy.djvu/153

 Weychertowa wydęła usta.
 — Och! Redaktorowa jest chora, to wiadome. On właściwie jest jej bratem, przyjacielem... A to w każdym razie — żona... Należy się jej to.
 — Nie kochasz go więc?
 — Ja?
 Ogromna szczerość objawiła się nagle w jej głosie. Czuć było, iż chwila jeszcze, a Weychertowa parsknie śmiechem.
 To wesołe lawirowanie tej kobiety w tem bagienku miłosnem doprowadziło Renę do nieokreślonego gniewu.
 Upadła znów na poduszki, kurcząc się w pozie bezsilnej w niewoli pantery.
 — Nie pojmuję! — wyrzekła zdławionym głosem — jak możesz, nie kochając, kompromitować się tak, jak to czynisz z redaktorem. Ja nie uczyniłabym tego nigdy... choćby ze względu...
 Urwała, Weychertowa bowiem kołysała się teraz na krześle bardziej roześmiana, niż poprzednio.
 — Choćby ze względu na męża... chciałaś powiedzieć? — podjęła. — Właśnie, właśnie, moja droga! Mój mąż należy do tych mężczyzn, dla których kobieta ma tyle wagi, o ile jest pożądaną przez innych mężczyzn. Stąd to, co czynię, jest raczej dowodem wielkiej mej dbałości o trwałość naszego domowego szczęścia.
 — Znaczy się, że twój mąż powinien ci być wdzięczny...
 — Naturalnie.
 — Za redaktora? I za... innych...
 Po twarzy Weychertowej przesunął się płomień. Była w tem prawie łuna zażenowania dziewczęcego. Ta tłusta, lubiąca zmysłowe rozkosze burżuazka, miała widocznie jakiś ołtarzyk prawie błękitnego kwiatka, jak zresztą każda kobieta.
 Pochwyciła to Rena.
 — A!... widzisz, że mam rację.
 — W czem?
 — W tych „innych“.
 — Dlaczego tak nalegasz?
 — Bo lubię znać ludzi do głębi.
 — Ty jednak nigdy kobiety w ten sposób nie poznasz.
 — Dlaczego?
 — Bo to są dla ciebie tereny nieznane.
 Rena zmarszczyła brwi.
 — Et pour cause? — spytała.
 — Nie masz temperamentu. Nie możesz pojąć i sądzić kobiety z temperamentem.
 — Znów!!!