Strona:Gabrjela Zapolska-Kobieta bez skazy.djvu/154

 Cała Rena zaiskrzyła się.
 — Kto to powiedział? Pewnie twój Halski.
 Weychertowa nie drgnęła.
 — Mówił i Halski — odparła spokojnie.
 — Jak śmiał?
 — Bardzo łatwo. Miał przecież do tego powód...
 — Jaki?
 — No... sama przecież mówiłaś! Nie chciałaś go...
 Rena wzburzona usiadła na łóżku.
 — Co? On śmiał mówić z tobą... o... tem?
 — Moja droga! Przecież sama to rozgadujesz przy Jance... u mnie!
 Z powiedzenia Weychertowej głównie utkwiło Renie trywialne słowo „rozgadywać“.
 Kumoszkowatość jakaś, zastosowana do tego, co chciała postawić na ołtarzu romantycznej tkliwości.
 — Zrobiłam wzmiankę, dyskretnie... — zaczęła — nie rozgaduję jak kwoka plotek. Zostawiam to takim panom i ich wyuzdanym kochankom. Mają o czem mówić ze sobą w chwilach swych... połączeń. Bo tak podobno się to zwierzęce szkaradztwo pomiędzy nimi nazywa...
 Dyszała cała, zarumieniona nagle. Patrzyła Weychertowej prosto w oczy. Nienawidziła ją. Odczuwała instynktownie, jak tam oni oboje, nasyceni, musieli wzgardliwie rozbierać jej chłód, jej brak temperamentu, szydząc z tego, według nich, „kalectwa“.
 Lecz Weychertowa była ciągle spokojna, jednakowo zadowolona, uśmiechnięta.
 — Dlaczego się tak mienisz? — zapytała. — Ponieważ nie robiłaś z zajścia pomiędzy Halskim i sobą tajemnicy, mówiono o tem wczoraj wieczorem, w kawiarni — przy stoliku... — ot... jak się mówi o czem innem.
 — To, że jest kobieta szanująca się i nie chcąca być ladacznicą, nie jest przedmiotem kawiarnianych rozmów!
 Weychertowa przygryzła usta.
 — Ależ... możesz być przekonaną, iż oddawano ci należne pochwały. Nawet sam Halski.
 Renę ogarnęło nerwowe drżenie.
 — Pochwały? Jak grzecznej dziewczynce? — zawołała zmiennym głosem. — Ten błazen śmie mi oddawać pochwały za to, że nie chciałam należeć do steku gęsi, które lecą mu w objęcia, a któremi on potem poniewiera.
 Weychertowa zaczęła się trochę czuć dotkniętą.
 — Pozwól...
 Lecz Rena przerwała jej, podniecając się coraz silniej: