Strona:Gabrjela Zapolska-Kobieta bez skazy.djvu/172

chowała w całości swe słupki. Osiemnasty wiek, trochę zmanierowany, zamiast dawać schronienie jakiej parze, zbiegłej z Embarquement pour Cythère — był obecnie mieszkaniem pijaka szewca i wiecznie ciężarnej praczki.
 Rena przeszła mimo, nie słysząc głosu murów, oznajmiających z rozpaczną melancholją swą niedolę. Szukała wzrokiem okien gniazda Weychertów.
 Znalazła je.
 Świeciło się tylko w kuchni i w dziecinnym pokoju zaledwie dostrzegalną była smuga nocnej lampeczki. Na ganku, obiegającym piętro, wisiały jakieś białe płachty. Rena z ironją przyglądała się tej odwrotnej stronie medalu.
 — Zaiste — pociągające!... — pomyślała.
 Nagle ze schodów kuchennych, przez czeluść cuchnącej sieni nadleciała na dziedziniec niańka Weychertów. Poznała stojącą na środku dziedzińca Renę i zatrzymała się.
 — Całuję rączki wielmożnej pani! A naszej pani niema w domu.
 — A!
 — Wyszła pani, jak się ściemniło.
 — Może... do kawiarni.
 — Nie! Pani się nie ubrała. Poszła pani bez gorsetu i w matince pod płaszczem. Tak gdzie...
 Rena uśmiechnęła się z przymusem.
 — Tak gdzie... zapewne.
 Czuła, że powinna coś dodać.
 — A... dzieci zdrowe?
 — Zdrowe, tylko najmłodsze coś kaprysi. Ja idę do sklepiku po mydło.
 — A... pan redaktor? Czy wrócił?
 — Nie! Właśnie pani nam mówiła, że gdyby pan redaktor prosto z kolei przyszedł, to niech poczeka w salonie, bo pani przed szperą wróci.
 — A... tak.
 — Tak! Całuję rączki!
 Poleciała. I Renie drugorzędnie przyszło na myśl forsowne porównanie wielkiego podobieństwa tej rozmamranej dziewki z Weychertową.
 To samo bogactwo przelewającego się ciała z różowym odblaskiem i rzadkie, trochę kręcone włosy płowe, o barwie włosów chłopskich dzieci. Przytem wybałuszanie oczów i niewyraźny, przeciągliwy głos, szarpiący ukryte zmęczenie nerwów...
 Powoli powróciła do dorożki i wsiadła do powozu. Teraz była pewna, że Weychertowa jest u Halskiego.