Strona:Gabrjela Zapolska-Kobieta bez skazy.djvu/182

dobnego? Jakże nizką, nędzną, małą byłam wówczas w pragnieniach mych i technice mych czynów...
 Przeszyła ją trwożna myśl, aby Halski nie dowiedział się nigdy, do jakiej podłoty doszła jej erotyczna faza...
 — Zwłaszcza on...
 Z całą godnością odebrała monetę, nie dając nic nawet konduktorowi na piwo.
 Zdawało się jej, że w ten sposób zmazuje swe poprzednie postępki.
 — Jemu (Halskiemu) wolno być zwierzęciem! Ale ja...
 Nadęła się — wyprostowała. Jakiś nieszczęsny pasażer — Bogu ducha winien — przesunął się koło niej, dotykając jej kolan.
 — Przepraszam pana! — wyrzekła sucho, zbierając dokoła siebie suknię.
 Wystraszony tym wyniosłym tonem, pomknął w kąt wozu.
 Sterroryzowała go jeszcze spojrzeniem, któregoby się nie powstydziła żadna matrona lub kandydatka do onej.
 I siedziała już tak, godna, surowa, a we wnętrzu jej zaczynało swą podziemną robotę piekiełko, budzące się na najlżejsze o Halskim wspomnienie.
 W domu opadł ją znów rój myśli piekących a nieuchwytnych.
 Pierwszą jej chęcią było odczytanie listu Halskiego, lecz powściągnęła się. Sądziła, iż w ten sposób łatwiej zapomni. Rozpoczęła przegląd piór, jakie zalegały pudełka.
 Pogrążała ręce w delikatny puch i wyciągała je, przepojone tym zapachem, który długo leżące w zamknięciu pióra wydzielały.
 Lecz wprędce znużyła ją ta zabawa.
 Jak nagle zepsuta w sprężynach lalka, padła na szezląg i tak przetrwała całe popołudnie. Jakaś gorączka chwyciła ją oburącz. Trawiła ją w stronę Halskiego, a scena w kancelarji konsystorza — ten bunt, rwący się pędem ku obłudzie, splatał się w jakieś straszne, dręczące majaki.
 — Coś mi kazali podpisać... ale co?... Co?...
 Mignęło jej zawiadomienie adwokata, lecz z jakiemś okrucieństwem histerycznem zapragnęła pogrążyć się w coraz gorszym odmęcie.
 — Niech będzie tak!... Niech będzie tak!...
 Zastał ją w tem usposobieniu redaktor.
 Przyszedł wyświeżony — w nowym letnim garniturze, ogolony — dumny z ładnej cery, którą się odznaczał.
 — Jestem na rozkazy!