Strona:Gabrjela Zapolska-Kobieta bez skazy.djvu/183

 Spojrzała nań zdziwiona.
 Zapomniała na razie, iż go wezwała.
 Przypatrując mu się, poczuła nagle, iż budzi się w niej jakaś małpia złośliwość. Taki był piękny, pretensjonalny, pachnący, a jednak obrzydliwie oszukiwany.
 Mignęła jej przed oczyma żółta, gorąca zasłona...
 — A więc? — pytał piękny jegomość.
 Uśmiechnięta, leniwo podniosła się z sofy.
 — Powraca pan z Zakopanego?
 — Wczoraj.
 — Chciałam się zapytać pana, jaki sezon. Może tam pojadę... na korespondencje waszych dzienników spuszczać się nie można. Wiadomo — fabrykujecie je na miejscu, przy biurku...
 — O!... Tak źle nie jest. Co do Zakopanego, sezon nędzny. Ale jeśli pani przyjedzie.. sezon będzie udany. A więc?
 — Więc... nie wiem sama...
 Przysiadł się do niej demonstracyjnie.
 — Och! Niech się pani zdecyduje.
 — Cóż panu po tem?
 — Ja także jadę do Zakopanego.
 — Więc i Weychertowa? — Nie mówiła mi nic.
 — Pani Weychertowa zostaje jeszcze jakiś czas w mieście.
 — A...
 Zaczęło w niej drgać wszystko z całą namiętnością.
 — Dlaczego? Dlaczego? Cóż to? Poróżniliście się?
 — My? — jamais de la vie! Ale obowiązki...
 — Pana?
 — Naturalnie.
 — A! Prawda!... Zapomniałam, że pan jest żonaty. Ale czy żona pana pragnie tak bardzo obecności pana w Zakopanem?
 Spoważniał nagle i odparł:
 — Sądzę, że tak.
 Zaczęła śmiać się brzydko i ironicznie.
 — Któż to panu wyperswadował — czy Weychertowa?...
 Starał się przybrać minę subtelną.
 — Może!
 — A ja jestem tego pewna... Niezgłębiona jest przebiegłość kobiet.
 Wyprostował się, jakby nagle kazano mu przysięgać na ewangelję.
 — To nie przebiegłość kieruje panią Weychertową, ale jej wielka szlachetność duchowa...
 — Ah! Ah! Ah!...