Strona:Gabrjela Zapolska-Kobieta bez skazy.djvu/184

 Śmiech Reny przechodził prawie w spazm. Patrzyła na niego z pod przymkniętych rzęs, wpół leżąc na szezlągu. Domowa jej lekka suknia rozwarła się — batyst i koronki jej dessous pieniły się, przeświecając różowy atłas jej ciała.
 Wydał się jej głupi nieskończenie i godzien losu oszukiwanego sromotnie kochanka.
 — Swoją drogą! — zaczęła — Weychertowa na tej szlachetności nieszczególnie wychodzi.
 — ?...
 — Naturalnie. — Masz pan wielką ochotę ją zdradzić.
 Przybrał minę kuszącą.
 — Och!
 — Naturalnie. Inaczej nie byłbyś zjawił się tak skwapliwie i w tak doskonałym rynsztunku...
 Przymilająco spojrzał na nią lekkim zyzem.
 — Pokusa zbyt silna! — wyszeptał.
 Patrzyła nań drwiąco.
 — Pan w nic nie wątpi!
 — Jakto?
 — Przyzna pan, że trójka w zaprzęgu ciężka do prowadzenia.
 — Jakto? Trójka?
 — No — żona...
 — Och! Bez konsekwencji.
 — Weychertowa!
 Usiłował spoważnieć.
 — Bez konsekwencji.
 — Taaak?... Chciałabym, żeby to Weychertowa posłyszała. Mogłaby się panu odpłacić.
 Uśmiechnął się z całą zarozumiałością mężczyzny.
 — Nie boję się!
 — Taki pan pewny siebie?
 — Troszkę.
 — Nie boi się pan?
 Porwała się nagle. — Usiadła z nogami na sofie. Przybrała postać huryski z jakiejś reklamy lub afisza.
 — Nie boi się pan? — powtórzyła — ej, da?... Nawet naprzykład... Halskiego?
 Rzuciła to nazwisko z pasją i natychmiast przeraziła się. Lecz on zupełnie spokojnie przyjął to wyzwanie.
 — Ach! Tem bardziej Halskiego.
 — Dlaczego — tem bardziej?
 — Bo Halski nie może podobać się kobiecie subtelnej, niezwykłej, nadzwyczajnej...
 Rena znów zaniosła się od śmiechu.