Strona:Gabrjela Zapolska-Kobieta bez skazy.djvu/186

mu było źle wyciągnięte, brązowe, nieszczególne skarpetki. Oczy miał pokryte mgłą zdechłej melancholji.
 Zbudziła się w niej duma.
 — Dla jakich nas? — spytała.
 Odparł skromnie:
 — Mężczyzn!
 Wzruszyła ramionami.
 — Pan jest bez konsekwencji — i to podwójnie. Żonaty...
 — Tak mało — żona chora w Zakopanem...
 Powstał i przysunął się ku niej.
 Miał gest i wyciągnięcie rąk, które ona znała aż nadto dobrze. Drżały niecierpliwą pożądliwością, która zdawała się wypływać fluidem żądzy z końców palców. Usunęła się znów na szezląg. Zmrok ogarniał sprzęty. Padła w tył. Te wyciągnięte ręce dosięgły ją i posunęły się ku jej piersiom. Wypełzło ku niej z furją wspomnienie dotknięć Halskiego. Zapragnęła odczuć raz jeszcze tę dziwną półrozkosz. Nie usunęła się niedyskretnym rękom, lecz wyszeptała:
 — Niech pan mówi cicho, bez żadnych intonacyj: Reno, cudna jesteś od stóp twych drobnych...
 Powtórzył:
 — Reno! Cudna jesteś od stóp twych drobnych...
 Nie uczuła nic — zapragnęła dołączyć do słów wrażenie dotyku.
 — Weź mnie pan wpół! — wyrzekła — przyciśnij i mów: „aż do wyniosłej twej głowy i kaskady twych płomiennych, rozsypanych włosów“...
 Objął ją niezręcznie, drżąco... pospolicie.
 — I kaskady twych płomiennych, rozsypanych włosów...
 Śmiał się wstrętnie, pewien już zwycięstwa.
 Lecz szarpnęła mu się nagle — wściekła, pełna niesmaku.
 — To nie to samo! — Nie to samo! — krzyknęła, odtrącając go od siebie.
 Z oczyma, już bielmem zasnutemi, niepewny, głupi, wybełkotał:
 — Co nie to samo?
 Jakby do siebie, z rozpaczą, wyszeptała:
 — Głucho! Głucho!...
 Obraził się.
 — Pani robiła jakieś porównania?
 — Może!
 — I... wypadło na moją niekorzyść?
 — Najzupełniej!
 Byli teraz naprzeciw siebie, z całą wrogością, na jaką zdobyć się mogą kobieta i mężczyzna, którzy, stanąwszy na