Strona:Gabrjela Zapolska-Kobieta bez skazy.djvu/206

rym wszędzie na występy jeździła. Mówiła, że to po ojcu, generale. Przemocą wydzierałem jej tę broń z ręki.
 — Zapewne działo się to wtedy, gdy owa interesująca dama się upiła!
 Kaswin aż podniósł ręce w górę.
 — Renusiu! Jesteś niesprawiedliwa! Jako kobieta powinnaś odczuć nieszczęście drugiej kobiety.
 Rena aż zarumieniła się z gniewu.
 — Takie coś, z Bristolu — nie jest dla mnie kobietą! — krzyknęła po dawnemu.
 Lecz Kaswin upierał się przy swojem.
 — Jest kobietą — i to jaką!...
 Aż mu się oczy zaświeciły na wspomnienie tej „jakości“.
 — Tylko takie kobiety umieją kochać.
 — Winszuję. Miłość za pieniądze.
 — Ona mnie kochała.
 — Za ile?
 — Dla mnie samego.
 — Ślicznie! A więc amant de coeur — szanse z Bristolu!
 Kaswin się naszczurzył.
 — No... zawsze wydałem podczas pięciu tygodni — czterysta koron.
 Rena aż się tarzała ze śmiechu po szezlągu.
 — Bój się Boga! Co za suma!
 Zmieszał się.
 — No... dla mnie bardzo dużo... Papa mój daje mi bardzo mało, a pensja w namiestnictwie, cóż to znaczy? Zresztą, ona tych pieniędzy nie brała dla siebie.
 — O! Dla... Alfonsa.
 — Wcale nie. Dla ślepej matki. Matka jej mieszka w Samarkandzie.
 Nagle Rena śmiać się przestała.
 — Jakiś ty głupi! — wyrzekła z pewnem uwielbieniem. — Byle dziewka...
 — O! Ona była wdowa i baronowa. Nazywała się na afiszu Smirnoff, a właściwie Van Depp. Mąż jej strzelił sobie w łeb na trzeci dzień po ślubie. Miała przy sobie rewolwer, którym się zastrzelił.
 — Ależ to był arsenał wędrujący ta dama!
 — Darowała mi ten rewolwer — zawsze go mam przy sobie...
 Wyjął z kieszeni mały, brzydki rewolwerek.
 Rena rzuciła się nerwowo.
 — Schowaj to szkaradztwo!
 — Ależ... nie bój się, Renusiu!