Strona:Gabrjela Zapolska-Kobieta bez skazy.djvu/220

 — Dziś — jestem bezbronna — nie walczę, poddaję się rozkoszy... poddaję się tobie.
 Pochyliła się kornie — czarująco, kwiat rozkoszny oddający swój kielich — w tem półcieniu, jakby raczej wizja osunięta z mrocznych mgieł.
 Halski porwał się z miejsca. Był to ruch bezwiedny — pęd płciowy — szarpnięcie się mimowolne.
 I tak mało było szlachetności w tem czemś banalnem i przewidywanem, że wobec nieruchomej piękności gestu kobiety zamarło, jakby strącone anielskim ruchem skrzydeł.
 Przeszedł mimo niej — nagle zwarty w sobie — przysunął się do okna i oparł czoło o szybę. Poza nim szemrał głos korny Reny.
 — Nie wiem nic ze świata waszego... nie znam nic... jestem ślepa.
 Pociągnęły go te słowa, kazały mu się odwrócić — podejść ku niej cichym krokiem nieufnego kota.
 Spotkała się z jego wzrokiem, lecz była tak zbłąkana, że nie rozumiała, o co mu będzie chodziło.
 Instynktownie osunęła się znów na krzesło. Zakryła oczy.
 Uczuła go ponad sobą. Pochylał się. Woń jego włosów, jego odzieży przepoiła ją.
 — Więc istotnie — zapytał prawie szeptem — istotnie nie miałaś nigdy kochanka?
 — Nigdy!
 — Oprócz męża nie znałaś innego mężczyzny?
 — Nie! Nie!
 Triumfalnie, radośnie zabrzmiał jej głos. Sądziła, że tą czystością swoją podbija go i wiąże.
 I gdy pochylony już tak, że spijał z jej ust oddech i chłonął w siebie iskrzenie się jej oczu — zapytał:
 — Przysięgasz?
 Odparła mu bez wahania, szeptem mniszeczki, ujawniającej czystość swego ciała w adoracji północnej.
 — Przysięgam!
 Oczekiwała ramion, ust, zwarcia się ciał...
 Oderwał się od niej, jakby z żalem, z trudem.
 Sądziła, iż jej nie wierzy. Szybko mówić zaczęła.
 — Jestem szczera, uwierz! — Czuję się jak dziecko i widzialnie zarysowuje się we mnie całe usposobienie moje obecne. Będziesz.. pierwszym, który wprowadzi mnie w wasz świat, w świat upojeń i szałów. Powiesz — przeszłam czar poślubnych chwil? — Nie! Stokroć razy — nie! Tamten człowiek — tamten strzęp człowieka był tylko mrocznem złudzeniem, on to był przyczyną główną, bezsprzeczną, iż z obelgą na sercu