Strona:Gabrjela Zapolska-Kobieta bez skazy.djvu/225

XXI.

 Do domu biegła silnym, pewnym krokiem.
 — Tak! — myślała. — Zrobię tak! W ten sposób jedynie mogę go posiąść!
 Wzdrygnęła się gdzieś w dali.
 — Posiąść? — Ja, mężczyznę? I natychmiast usprawiedliwiała się.
 — Tak... mężczyznę, ale nie jego! Nie takiego jego!
 Usprawiedliwiała najzupełniej teraz już te kobiety, które żyły z nim poprzednio.
 — Tak, nie mogły uczynić inaczej... musiały. Bezkarnie nie można być w jego objęciach. Cóż dziwnego, że one padały! Nieszczęsne! Skoro ja...
 Histerycznie była teraz podrażniona.
 — Skoro ja... — dodała — na wszystko jestem gotowa.
 Jakiś smukły cień zamajaczył na trotuarze w pobliżu jej domu.
 Był to Kaswin.
 — Szedłem właśnie do pani! — pozdrowił ją szykownie.
 Zatrzymała się i ogarnęło ją obłędne drżenie. Patrzyła na to młode chłopię i myślała:
 — Może... może...
 Nagle zdecydował ją łagodny ton mowy „małego“.
 — Nie mogę już żyć bez pani!
 Czuła błąd — wykrzywienie się linji jej postępków — czuła, że powinna zatrzymać się, namyśleć — ochłonąć.
 Lecz „pasja“ kładła jej bielmo na oczy, szumem wypełniała uszy, nie dozwalała na nic, coby graniczyło z jakąkolwiek logiką.
 Z poza zaciśniętych zębów rzuciła:
 — Mały! Weź mnie dziś na kolację!
 Rozpromienił się nagle — rozjaśnił.
 — Co?... Renusiu? Ty chciałabyś spędzić ten wieczór ze mną?
 Wstrząsnęła się, po tonie jego poznała, iż nie zrozumiał.
 — Chcę... ale spędzić inaczej! — zawołała. — Inaczej...
 — ?...
 — Po waszemu!
 — Jak?... Gdzie?
 Zaczęła podniecać się coraz więcej gorączkowo.
 — A to już twoja rzecz, panie mężczyzno, i to mężczyzno zakochany we mnie. Prowadź mnie, gdzie jest wolno wejść ludźmi obcymi, a wyjść kochankami!
 Aż cisnął się, jak małe zwierzątko, radośnie usposobione.